آیت الله العظمی جوادی آملی: «هرگز نمی توان به بهانه ذكر قلبی يا با اتكای بر آن، ذكر زبانی را ناديده گرفت و مثلاً از نماز، دعا، مناجات، تلاوت قرآن و... چشمپوشی كرد، زيرا قلب آدمی فرّار است و به راحتی در يك جا بند نمی شود، بلكه ممكن است هر لحظه در جايی باشد. ذكر زبانی، افساری است برای قلب و به بند كشيدن و رام كردن آن و در حقيقت، راهی است برای ذكر قلبی؛ به ويژه اگر دائمی باشد.به ديگر سخن، ذكر زبانی به منزله سيم های انتقال برق است كه نه می توان از آن چشم پوشيد، زيرا راه ديگری برای انتقال جريان الكتريسيته نيست؛ و نه می توان به سيم كشی تنها بسنده كرد، چون مشكلی را حل نمی كند.افزون بر اين، ذكر لفظی، عبادت زبان است و سبب می شود كه اين عضو نيز سهمی از عبادت داشته باشد:«و افترض من ألسنتكم الذكر» [۱]، چنان كه در بسياری از موارد اشتغال زبان به ذكر آن را از غيبت، دروغ، تهمت و... باز می دارد و آن را به اعمال خير عادت می دهد.» [۱]نهج البلاغه خطبه ۱۸۳ 🌺کانال عرفان 👇 http://eitaa.com/joinchat/2136997888Cc9e7f3d280