مطالبی در پست های پایین از کتاب ارزشمند سیر و سلوک دکتر رضایی ، در مورد تفاوت های عرفان و اخلاق اورده خواهد شد... 🔹پویایی و تحرک در اخلاق و عرفان : 🔻گفته شده اخلاق ساکن است و عرفان پویا و متحرک. در عرفان سخن از مبدئی است که سالک از آنجا آغاز می کند و منازلی که می پیماید و مقصدی که بدان می رسد، ولی در اخلاق، سخن از اعتدال قوای نفس و تخلی (پاک شدن ) از رذایل و تحلی ( اراسته شدن )به فضایل است. به نظر می رسد، این سخن به تصحیح و تکمیل نیاز دارد، زیرا در اخلاق هم نوعی پویایی وجود دارد. اخلاق و عرفان هر دو درصدد تغيير انسان اند و تغییر بدون پویایی و تکامل معنا ندارد. اخلاق، آدمی را از رذیلت به فضیلت سوق می دهد و چون فضایا را همچون رذایل تشکیکی و دارای درجات می داند، می کوشد آدمی را به مراتب عالی هر فضیلت برساند و اینها همه بدون پویایی و تحرک ممکن نیست. پس باید گفت: اولا، پویایی در عرفان بیشتر از اخلاق است، زیرا در عرفان سخن از سیر و سلوک در عوالم وجودی است و در اخلاق، حداکثر حرکت از رذایل به سمت فضایل مطرح است؛ اما با بقای انسان در همین عالم، بدون هیچ حرکتی به سوی عوالم ماورای طبیعت. ثانيا، پویایی در عرفان پایدارتر است، زیرا دو سفر از چهار سفر سالک نامتناهی است؛ یعنی سفر دوم و سفر چهارم. ولی انسانی که جویای اعتدال قوای نفس است ملكه عدالت را طلب می کند، با دستیابی به آن از حرکت می ایستد. ثالثا، پویایی در عرفان ریشه دارتر است، زیرا سالک در صدد سفر از خود است و اخلاقی در صدد سفر از برخی صفات خود به صفات دیگر است. #تفاوت_اخلاق_و_عرفان @erfanvaakhlagh