حوالت گویی در شعر آوینی ۵) صفا ی با خود که نباشد لاجرم با دیگری هم در صفا نیستی و هر چه پیش رود چشم «آدم بین» تو کور و کور تر می شود و قبل از آن که آدم ها را به خودی خود ببینی از پس قهری برای شان و حتا برای خود حکمی صادر کرده ای که مثلا فلانی این است و بهمانی آن و اینجاست که پای ثنویت و دو گانه ها وسط می آید که تو هر کسی را به سمتی می رانی و به هر جا که راحت طلبیت اقتضا کند می نشانی و او را به هر برچسب و تعریف راحت الحلقومی میخوانی @esharenakhana