༺◍⃟🔹჻ᭂ࿐❁❥༅••┅┄ 🔹﷽🔹 🔹شیعه‌ی شعاعی صرفاً ذکر نمی‌گوید، بلکه علاوه بر ذکر زبانی، در همه‌جا قدرت خدا را نشان می‌دهد. کنار می‌رود تا او جاری شود، می‌داند تسبیح در دل، معرفت به فقرِ ذاتی است. تسبیح یعنی اینکه خود را کنار بزند و در هر کار فقط آن قدرت را ببیند که جاری و ساری است. 🔹جز از اسمای الهی چیزی از او ظهور نمی‌کند. زیرا می‌داند اگر کار را برای خدا کرده، نافع و ضارّ خداست. نه با اسم نافع خیالش راحت می‌شود و نه از ضارّ می‌ترسد، بلکه خود را آماده می‌کند. 🔹شیعۀ شعاعی وقتی کاری را انجام می‌دهد، می‌داند طبق قوانین عالم مادّه، هر کاری که خالص برای خدا انجام می‌دهد، تبعات خود را دارد؛ لذا تبعاتش را هم به جان می‌خرد. نمی‌توان در عالم ناسوت کارِ درست را انجام داد و تبعاتش را نگرفت. @ketabezendagi ༺◍⃟🔹჻ᭂ࿐❁❥༅••┅┄ https://eitaa.com/eshgh14