- دوران تاريخ بشر، ارزش دارد و خداوند به آن سوگند ياد كرده است. پس از عبرت هاى آن پند بگيريم. «والعصر» - انسان از هر سو در خسارت است. «لفى خسر» - انسانِ مطلق كه در مدار تربيت انبيا نباشد، در حال خسارت است. «انّ الانسان لفى خسر» - تنها راه جلوگيرى از خسارت، ايمان و عمل است. «آمنوا و عملوا الصالحات» - به فكر خود بودن كافى نيست. مؤمن در فكر رشد و تعالى ديگران است. «تواصوا بالحقّ» - سفارش به صبر به همان اندازه لازم است كه سفارش به حق. «بالحقّ - بالصبر» - ايمان بر عمل مقدم است، چنانكه خودسازى بر جامعه سازى مقدم است. «آمنوا و عملوا... و تواصوا» - بدون ايمان و عمل و صالح و سفارش ديگران به حق و صبر، خسارت انسان بسيار بزرگ است. «لفى خسر» (نكره بودن «خُسر» و تنوين آن نشانه عظمت خسارت است.) - اقامه ى حق به استقامت نياز دارد. «تواصوا بالحق و تواصوا بالصبر» - جامعه زمانى اصلاح مى شود كه همه مردم در امر به معروف و نهى از منكر مشاركت داشته باشند. هم پند دهند و هم پند بپذيرند. «تواصوا بالحقّ» (كلمه «تواصوا» براى كار طرفينى است) - نجات از خسارت زمانى است كه انسان در صدد انجام تمام كارهاى نيك باشد گرچه موفق به انجام آنها نشود. «عملوا الصالحات» (كلمه «الصالحات» به صورت جمع محلّى به الف و لام آمده است) - ايمان بايد جامع باشد نه جزئى. ايمان به همه اجزا دين، نه فقط برخى از آن. «الاّ الّذين آمنوا» (ايمان، مطلق آمده است تا شامل تمام مقدسات شود.)