🔷 ماجرای آخرین سفر شهید آوینی به فکه در تاریخ ۱۳۷۲/۱/۱۸ و شهادت، از ابتدا تا انتها (بخش دوم)!
🔹بختیاری، صابری، رمضانی و من ماندیم برای ادامه کار و مجدداً برگشتیم «دوکوهه»، روز دوم حضورمان در دوکوهه، سری به سد کرخه زدیم که آن موقع تازه درحال ساخت بود. قرار بود بچه ها از حوادثی که آنجا رخ داده بود حرف بزنند که بچه های حراست سد سر رسیدند و بازداشتمان کردند. دوربین و وسایلمان هم ضبط شد!
🔹حرفشان این بود که کی هستیم و به چه اجازه ای آمدیم اینجا و با چه مجوزی داریم فیلم می گیریم؟ حاجی ناراحت بود. به بختیاری گله می کرد که برود وسایل را آزاد کند. می گفت وقتمان همین طوری دارد تلف می شود. به هر حال تا فیلم هایمان را بازبینی نکردند، رهایمان نکردند.
🔹با همان تعداد که رفته بودیم اروندکنار، راه افتادیم سمت فکه. بین بچه های روایت، این سفر به «سفر اول فکه» معروف شد. در میان جاده ای که از دو سو با دیرک های آهنی و ردیف سیم های خاردار محصور شده بود پیش می رفتند. فکه در مقابلشان بود. گذشت ایّام، باران های پیاپی و بادهایی که هیچ گاه از جنبش و تکاپو خسته نمی شدند، چهره دشت را در هاله ای از غباری خیالی رنگ می پوشانید.
🔹با چشمانی تیزبین، و از آن پس به مدد دوربینی اگر همراه آورده بودند می توانستند این دشت زیبا را که گویی تا انتهایِ افق نیز ادامه داشت به تماشا بنشینند. سیم های خاردار، میدان های مین، سنگرهایی که آثار انفجار گلوله ها و ترکش ها را هنوز بر چهره داشتند، آستین لباسی که در گذشته ای نه چندان دور دست رزمنده ای را در خود داشت و اکنون شرح ماجرا با بوته خاری باز می گفت، قمقمه های خالی یا گَه گاه پر از آبی که کنار جنازه های استخوانی شهدای تشنه افتاده بود، همه و همه در برابر چشم هاشان بود.
🔹رمضانی جزئیات را به خاطر نمی آورد. دریغای آن روزها با او همراه است. اگر می دانست آن روزها که طی می شد آخرین روزهای سیدمرتضی است، حتماً بهتر او را می دید و بهتر جزئیات را به خاطر می سپرد، اما بازی تقدیر را نمی شناخت.
چهار پنج روزی آنجا بودیم. هر روز صبح تا غروب می رفتیم فکه و مصاحبه می گرفتیم. شب هم می آمدیم بُرقازه برای خواب و استراحت.
🔹بچه ها خاطره های عجیب و زیبایی تعریف می کردند و پیدا بود که حاجی خیلی متأثر و امیدوار شده است. متن مقاله «انفجار اطلاعات» را هم همان جا نوشت. حالا یادم نیست فیلم هایمان تمام شد یا مشکل از باطری هایمان بود که قرار شد برگردیم. حاجی هم کار را تمام شده می دانست. یادم هست روز آخر چند تایی عکس هم برای یادگاری گرفتیم. از جمله آن عکس معروف حاجی که خیلی هم از رویش چاپ شده است.
🔹شعبانی چندتایی عکس گرفت که بیش تر دسته جمعی بود. بعد رو کرد به حاجی که «آقا مرتضی، بگذار یک عکس تکی هم از شما بگیرم.» ما با روحیه حاجی آشنا بودیم، یا اجازه نمی داد ازش عکس تکی بگیرند یا ادایی درمی آوُرد که عکس خراب می شد. ولی آن روز بلند شد، لباس هاش را تکاند و صاف و مرتب کرد و اورکتش را هم روی شانه اش انداخت و همین طور که دست به سینه ایستاده بود، خندید و گفت: «شعبانی! حجله ای بگیر».
🔹مرتضی هم دو تا عکس گرفت و شد همان عکس هایی که برای حجله اش استفاده کردند. کمی بعد ساعت هشت یا نه شب بود که راه افتادیم برای برگشتن. حاجی برای فردای آن روز قرار جلسه داشت. نمی دانم با کی و کجا. ولی به هر حال عجله داشت که فردا حتماً تهران باشد. یکی دو تا مصاحبه هم به نظر باقی مانده بود که می گفت در تهران می گیریم. نزدیکی های بروجرد بود که ماشینمان کلاً خراب شد. دو سه ساعتی هلش می دادیم. بنده خدا حاجی هم پایین آمده بود و کمک می کرد تا به هر شکلی بود به بروجرد رسیدیم و بچه ها ماشین را بردند تعمیرگاه.
🔹صبح ۱۴ فروردین بعد از خوردن صبحانه دوباره حرکت کردیم. ناهار را در اراک خوردیم و نماز ظهر و عصر بود که رسیدیم مرقد امام. شب تهران بودیم. حاجی کلاً از سفر راضی بود و شنیدم که به یکی از بچه ها گفت «از فکه برنامه ای عاشورایی درست می کنم!»
🔹دنبال دو سه نفری مانده بود تا مصاحبه ها تحمل شود. از جمله آقای جعفر ربیعی، نویسنده کتاب «رمل های تشنه» که علی رغم اصرار حاجی نتوانسته بود به فکه بیاید. در نمازخانه روایت فتح نشسته بودیم. بعد از نماز مغرب و عشا بود که دقیقا یادم هست حاجی رو کرد به بختیاری و گفت «فکه یک روز دیگه کار داره. حالا که این طور شد، بچه ها را جمع کن برگردیم منطقه.»
🔹ما تعجب کرده بودیم که حاجی چرا نظرش به این سرعت تغییر کرده و کار را ناتمام می داند. خلاصه اصغر یک تعدادی از بچه ها را خبر کرد. ده دوازده نفری می شدند که روز چهارشنبه ۱۸ فروردین برای حرکت دوباره توی نمازخانه روایت جمع شدند. همان گروه قبلی بودند با دو سه نفر دیگر.
🔸منبع: «خاطرات جمعی از همراهان شهید آوینی در لحظه شهادت، پایگاه اطلاع رسانی حوزه، ۱۳۹۰/۱/۲۱»