‍ 💢#مبانی_دینی_اردوی_جهادی بسم الله الرحمن الرحیم در هر جامعه ای هم #ظالم وجود دارد و هم #مظلوم. ممکن نیست که افراد جامعه خارج از یکی از این دو دسته باشند. چرا که سکوت در برابر ظلم، خود ظلمی دیگر است. امیرالمؤمنین علیه السلام در خطبۀ معروف به شقشقیّه ( خطبۀ سوم ) می فرمایند:« اما والذی فلق الحبّة و برأ النسمة لولا ... ما أخذ الله علی العلماء أن لا یقارّوا علی کظّة ظالم و لا سَغَب مظلوم، لألفیتُ حبلها علی غاربها ...». به خدایی که دانه را شکافت و انسان را پدید آورد، اگر نبود ... پیمانی که خداوند از آگاهان گرفته که در برابر پُرخوری ستمکاران و گرسنگی ستمدیدگان ساکت ننشینند، بی تردید افسار شتر حکومت را بر کوهانش می افکندم. امام علی علیه السلام پذیرش حکومت بر مسلمین را به دلیل پیمانی که خدا از عالمان در خصوص مبارزه و مقابله با ظلم گرفته می داند و این نشان دهندۀ اهمیّت این موضوع در نظر حضر امیر علیه السلام است. بنابراین ممکن نیست کسی شیعۀ علی علیه السلام باشد و در برابر ظلم سکوت کند. این سکوت خود نوعی ظلم است که پیشوای عدالت از چنین ظلمی بیزاری می جوید. سکوت یا عدم سکوت در برابر ظلم، و یا حمایت و عدم حمایت از مظلوم، سه گونه است: 1- قلبی. 2- زبانی. 3- عملی. کسی که توانایی دارد در برابر ظلم در هر سه عرصه عمل کند، بر او لازم و واجب است که چنین کند. اما اگر توان عملیّاتی کردن هر سه عرصه را ندارد، باید در حد توانش وارد میدان شود. در میان این سه عرصه، عرصۀ سوم که « عمل » است، از اهمیّت بیشتری برخوردار است. عمل در این راستا، به معنی رفع استضعاف مظلوم است، استضعاف فرهنگی، اقتصادی، سیاسی. به ع