اولین استراتژی شیطان برای اغوای آدم و حوا تزیین و تزخرف گناه بود. شیاطین و نفس اماره به وسیله نفس مزینه (زخرف گر،تزیین کننده) و نفس مسوله (توجیه گر) «بزکِ گناه» یا «تلطیفِ گناه» می کنند. ابزار امروزی تزیین گناه «یوفمیزم (Euphemism)» یا «حسن تعبیر» است. یعنی بزک کردن گناه با پیچاندن آن در لفافه واژگان زیبا و مطلوب بشر. زیرا، انسان فطرتا کار قبیح نمی کند، از ارتکاب آن اِبا دارد و پرهیز می کند. مثلا، گناه لواط با واژه همجنس گرایی و سپس با عبارت روابط رنگین کمانی روکش می شود. گناه کبیره ی زنا ابتدا با واژه «روابط خارج از چارچوب» و سپس «روابط عاشقانه» روکش می شود. آنگاه «زنازاده» با واژه «میوه عشق» روکش می شود. یا زنای ذهنی و هیزی با «کراش» . اینگونه از بار منفی آنها کاسته شده و گاهی حتی در ادبیات عامه به ارزش هم تبدیل می شوند. خداوند حکیم در قرآن از «حسن تعبیر اومانیستی» به عنوان «زخرف القول» (تزخرف گناه) یاد می کند. زخرف القول سخنى است باطل كه ظاهر آن صدق و راست مى‌نمايد. (يُوحِي بَعْضُهُمْ إِلى‌ بَعْضٍ‌ زُخْرُفَ‌ الْقَوْلِ غُرُوراً ...) (سوره انعام، آیه ۱۱۲) در این بین علوم ذاتا مسموم مانند جامعه شناسی غربی دو گانه های وهمانی را به نام هنجار جایگزین دو گانه های عقلانی حلال و حرام و حق و باطل می کنند راهکار چیست؟! ۱. تقبیح و زخرف زدایی از گناه به وسیله پرهیز از «حسن تعبیر و تزخرف گناه» ۲. بازگشت به دوگانه های اصیل توحیدی در تبیین امور ۳. پرهیز از علوم مسمومِ تسویلی غربی که گناه را تسویل کرده و از آن قبح زدایی می کنند. ✍علی ذوالفقاری @koodakanetamadonsaz