۶۱-مزاح می‌کرد، اما به بهانه مزاح و خنداندن، حرف لغو و باطل نمی‌زد.   ۶۲-نام بد را تغییر می‌داد و به جای آن نام نیک می‌گذاشت.   ۶۳-بردباری اش همواره بر خشم او سبقت می‌گرفت.   ۶۴-از برای فوت دنیا ناراحت نمی‌شد و یا به خشم نمی‌آمد.   ۶۵-از برای خدا آنچنان به خشم می‌آمد که دیگر کسی او را نمی‌شناخت   ۶۶-هرگز برای خودش انتقام نگرفت مگر آنکه حریم حق شکسته شود.   ۶۷-هیچ خصلتی نزد آن حضرت منفورتر از دروغگویی نبود.   ۶۸-در حال خشنودی و نا خشنودی جز یاد حق بر زبان نداشت.   ۶۹-هرگز درهم و دیناری نزد خود پس انداز نکرد.   ۷۰-در خوراک و پوشاک چیزی زیادتر از خدمتکارانش نداشت.   ۷۱-روی خاک می‌نشست و روی خاک غذا می‌خورد.   ۷۲- روی زمین می‌خوابید.   ۷۳-کفش و لباس را خودش وصله می‌کرد.   ۷۴-با دست خودش شیر می‌دوشید و پای شتر ش را خودش می‌بست.   ۷۵-هر مرکبی برایش مهیا بود سوار می‌شد و برایش فرقی نمی‌کرد.   ۷۶-هرجا می‌رفت عبایی که داشت به عنوان زیر انداز خود استفاده می‌کرد.   ۷۷-اکثر جامه‌های آن حضرت سفید بود.   ۷۸-چون جامه نو می‌پوشید جامه قبلی خود را به فقیری می‌بخشید.   ۷۹-جامه فاخری که داشت مخصوص روز جمعه بود.   ۸۰-در هنگام کفش و لباس پوشیدن همیشه از سمت راست آغاز می‌کرد.   ۸۱-ژولیده مو بودن را کراهت می‌دانست.   ۸۲-همیشه خوشبو بود و بیشترین مخارج آن حضرت برای خریدن عطر بود.   ۸۳-همیشه با وضو بود و هنگام وضو گرفتن مسواک می‌زد.   ۸۴-نور چشم او در نماز بود و آسایش و آرامش خود را در نماز می‌یافت.   ۸۵-ایام سیزدهم و چهاردهم و پانزدهم هرماه را روزه می‌داشت.   ۸۶-هرگز نعمتی را مذمت نکرد.   ۸۷-اندک نعمت خداوند را بزرگ می‌شمرد.   ۸۸-هرگز از غذایی تعریف نکرد یا از غذایی بد نگفت.   ۸۹-موقع غذا هرچه حاضر می‌کردند میل می‌فرمود.   ۹۰-در سر سفره از جلوی خود غذا تناول می‌فرمود.   ۹۱-بر سر غذا از همه زودتر حاضر می‌شد و از همه دیرتر دست می‌کشید.   ۹۲-تا گرسنه نمی‌شد غذا میل نمی‌کرد و قبل از سیر شدن منصرف می‌شد.   ۹۳-معده اش هیچ گاه دو غذا را در خود جمع نکرد.   ۹۴-در غذا هرگز آروغ نزد.   ۹۵-تا آنجا که امکان داشت تنها غذا نمی‌خورد.   ۹۶-بعد از غذا دست‌ها را می‌شست و روی خود می‌کشید.   ۹۷-وقت آشامیدن سه جرعه آب می‌نوشید؛ اول آن‌ها بسم الله و آخر آن‌ها الحمدلله.   ۹۸-از دوشیزگان پرده نشین با حیاتر بود.   ۹۹-چون می‌خواست به منزل وارد شود سه بار اجازه می‌خواست.   ۱۰۰-اوقات داخل منزل را به سه بخش تقسیم می‌کرد: بخشی برای خدا، بخشی برای خانواده و بخشی برای خودش بود و وقت خودش را نیز با مردم قسمت می‌کرد.     منابع: کتاب «منتهی الآمال» محدث قمی و کتاب «مکارم الاخلاق» طبرسی