قسمت دوم نامه👇 . ادامه متن: سوم اینکه، مصدق شکست خورد و به خیل شخصیتهای شکست خورده تاریخ اصلاح در این کشور پیوست و من معتقدم این «تاریخ شکست» خود مانعی در حرکت ما به جلو است. و ما نیازمند پشت سر گذاشتن و فاصله گرفتن از روایتهای شکست هستیم. روایتهای شکست با آن جذبه رمانتیکی که دارند هم در بعد فردی و هم در بعد ملی، تنها به کار شعر و حسرت و خودویرانگری و تخدیر میخورند. روایتهای شکست، محصول تروماها و زخمهای درمان نشده‌اند.🔹 قهرمان من مصدق نیست که با زبان لیبرال بخواهد مقابل غرب بایستد و بعد هم خودش شکست بخورد و هم شکستش مقدمه بیست و پنج سال بندگی ایرانیان بشود و سر آخر هم در احمدآباد در تنهایی و تبعید دفن شود. قهرمان من آیت الله خمینی است که دهسال شخصا زندگی بر امپریالیسم را زهر کرد و شکل نقشه غرب آسیا را تغییر داد و بعد هم روی شانه چند میلیون ایرانی در کمال اقتدار زمینی و معنوی تشییع شد. قهرمان من انقلاب اسلامی و تک تک حاملان گفتمان آن انقلاب است که هم نابودی شوروی را به نظاره نشستند و هم چهل سال آمریکا را تحقیر کردند. قهرمان من خامنه‌ای است که در سال هشتاد و دو که آمریکا دوطرف ایران را اشغال نظامی کرده بود به جای آنکه عقب بنشنید سیاستهایی را اتخاذ کرد که آمریکا مجبور به فرار از عراق شود. قهرمان من دانشمندان هسته‌ای و مهندسان موشکی ایران هستند که تا میتوانند برای استقلال مردمشان، قوای نظامی جمع میکنند. من به مصدق احترام میگذارم و معتقدم باید سهم او را از تاریخ معاصر ادا کرد و به جای سانسور مقام او، نشان داد که او لحظه‌ای پیشین از گذشته‌ای متفاوت و به شدت ضعیفتر از انسان ایرانی است. که او متعلق به. زمانی است که انسان ایرانی هنوز توان و قدرت کافی برای دفاع از موجودیت خود مقابل امپریالیسم را نداشته. 🔹برای من مصدق چهره تراژیک و شکست خورده استعمارستیزی و استقلال است و خمینی چهره مقتدر و پیروز استقلال خواهی و استعمارستیزی. از این رو باید به صراحت گفت که مشکل ملی گرایی این است که به قدر کافی در این جای جهان و برای انسان ایرانی و غرب آسیایی، ملی گرایانه نیست و به قدر کافی استقلال خواهانه نیست. آنچه ملی گرایی سکولار مصدقی حتی در رویاهاش نمیتوانست تخیل کند با گفتاری تحقق یافت که با اسلام، یعنی بنیان تمدنی و بنیان زیست اجتماعی مردم اینجای جهان گره خورده بود. #علی_علیزاده