کربلا یعنی خدای کعبه را بیت الحرم کربلا خاکی است کز خون خدا شد محترم کربلا یعنی سرشک دیده و هُرم عطش پیکر صد چاک و دست خالی و مشک و علم غنچه ای از ضرب سیلی گشته رخسارش کبود لاله ای از تازیانه کرده اندامش ورم نونهالی حنجرش خشکیده از سوز عطش سرو اندامی زخون چسبیده لب هایش به هم نوجوانی تشنه ی آب دم شمشیرها شیر خواری شیر خورده از دم تیر ستم در طواف کعبه گفتم با خداوند حرم کی خداوند حرم حتّی کنار این حرم «بر مشامم می رسد هر لحظه بوی کربلا» «در دلم ترسم بماند آرزوی کربلا»