بخش اوّل: محبّت حضرت زهرا (س) به #پدر بزرگوارشان 🔹همه افراد قادر نیستند تا به صورت حساب شده و مطلوب نسبت به دیگران عشق بورزند و ابراز محبت نمایند؛ بلکه این کار یک عمل درونی و پیچیده است که باید با هنرمندی خاصی شکل گیرد و گرنه آسیب‌های مختلفی را در پی دارد که می‌تواند زندگی افراد را مختل نماید. حضرت زهرا نماد و الگوی محبت و مهرورزی هنرمندانه نسبت به والدین است. 🔹دوران کودکی حضرت زهرا (س) مصادف بود با محاصره اقتصادی مسلمانان در شعب ابوطالب. در این دوره که از سخت‌ترین دوران زندگی پیامبر (ص) است، آن حضرت دو حامی بزرگ خود «حضرت ابوطالب» و «حضرت خدیجه (س)» را از دست دادند و این حادثه آن‌قدر در روح پیامبر (ص) تأثیر داشت که آن سال را سال غم و اندوه نامیدند. روزی یکی از مشرکین مقداری خاکروبه و آشغال بر سروصورت آن حضرت پاشید، پیامبر (ص) چیزی نگفت. 🔹حال اگر ما بودیم چه می‌‎کردیم؟ حتماً عصبانی می‌شدیم، ناسزا می‌گفتیم و برخورد فیزیکی می‌کردیم. علّت اصلی بسیاری از قتل‌های غیر عمد، عصبانی شدن و عدم کنترل هیجانات و احساسات، بی‌صبری و کم‌طاقتی، عدم محبّت به مردم است؛ زیرا انسان از کسی که دوستش دارد، به زودی عصبانی نمی‌شود. 🔹صبر و حوصله پیامبر (ص) نشان از محبّت ایشان به مردم است و همین اخلاق پسندیده ایشان بود که باعث جذب مردم به اسلام می‌شد تا آنجا که خداوند می‌فرماید: «إِنَّکَ لَعَلى‏ خُلُقٍ عَظِیم»[۳] و یا در جای دیگر می‌فرمایند: «فَبِما رَحْمَةٍ مِنَ اللَّهِ لِنْتَ لَهُمْ وَ لَوْ کُنْتَ فَظًّا غَلیظَ الْقَلْبِ لاَنْفَضُّوا مِنْ حَوْلِکَ[۴]؛ پس به برکت رحمت الهی با آنان نرم‌خو و پر مهر شدی و اگر تندخو و سخت‌دل بودی قطعاً از پیرامون تو پراکنده می‌شدند.» در واقع رحمت و محبّت پیامبر (ص) از رحمت بی پایان الهی نشأت گرفته است. 🔹پیامبر (ص) بعد از ریزش خاکروبه‌ها عصبانی نشدند و چیزی نفرمود و با همین حال، وارد خانه شد، فاطمه (س) به استقبال پدر شتافت، آب آورد و با چشم گریان سر و صورت پدر را شست. ایشان غمخوار پدر بودند. شدّت علاقه حضرت به پدرشان نشأت گرفته از شدّت علاقه پیامبر (ص) به ایشان بود به حدی که او را «ام‌ابیها» می‌نامیدند. 🔹از امام صادق (ع) نقل شده که: «کانَتْ فاطِمَهُ تُکَنّى اُمُّ اَبیها[۵]؛ کنیه فاطمه امّ ابیها (مادر پدرش!) بود.» این تعبیر عجیب که نظیر آن درباره هیچ یک از زنان اسلام دیده نشده، نشان می‌دهد که این دختر با وفا آن‌چنان نسبت به پدرش محبّت مى‌کرد که گویى «یک مادر» براى او بوده است. مهربان‌ترین افراد به انسان مادر است و حضرت زهرا (س) آن‌قدر به پدرشان محبّت کرد که پیامبر این لقب را به دخترشان دادند. 🔹در دوره غربت اسلام، حضرت زهرا (س) با پدرش رفتاری داشت همانند رفتار مادر به فرزند و پیامبر (ص) نیز بسیار به دخترش علاقه‌مند بود، همانند رفتار فرزند نسبت به مادر. 🔹پیامبر (ص) دست فاطمه (س) را می‌بوسید. هرگاه به سفر می‌رفت، آخرین کسی که با او خداحافظی می‌کرد، حضرت فاطمه (س) بود و در بازگشت از سفر نخست از او دیدار می‌کرد. حضرت زهرا (س) مانند مادری دلسوز رسول خدا (ص) را در آغوش می‌گرفت، از او نگهداری می‌کرد، زخم‌هایش را مرهم می‌گذاشت رنج‌ها و دردهایش را کاهش می‌داد. این‌گونه ابراز عواطف دو سویه همانند ابراز عواطف مادر و فرزند است؛ بنابراین پیامبر (ص) نیز نسبت به دخترش ابراز محبت می‌نمود. یکی از زنان حضرت چنین نقل می‌کند: «زمانی که فاطمه (س) بر پیامبر (ص) وارد می‌شد، او بسیار خوشحال می‌شد و دست فاطمه (س) را می‌بوسید و او را در جای خویش می‌نشاند.»[۶] 🔹اگر دختران ما از این سیره نیک حضرت زهرا (س) الگوبرداری کنند و به پدر و مادر خود محبت و احسان نمایند، از طرف والدین نیز محبت می‌بینند، در آن صورت فطرت محبت طلبی آنان پاسخ مثبتی دریافت نموده و دیگر در بیرون خانه به دنبال محبت‌های کذایی نمی‌روند و به دنبال جبران کمبود محبّت از خانه فرار نمی‌کنند. 🔹در هر حال آنچه باعث استحکام خانواده می‌شود، مهر و محبّت و صفا و صمیمیّت است، هر یک از اعضای خانواده باید نسبت به این مهم اقدام کنند و خداوند وظیفه احسان را بر عهده فرزندان گذاشته و در قرآن بلافاصله بعد از مسئله توحید به آن اشاره می‌کند: «وَ اعْبُدُوا اللَّهَ وَ لا تُشْرِکُوا بِهِ شَیْئاً وَ بِالْوالِدَیْنِ إِحْساناً[۷]؛ و خدا را بپرستید! و هیچ چیز را همتاى او قرار ندهید! و به پدر و مادر، نیکى کنید.» https://eitaa.com/fatemi5/708