نکات: معمولاً دعاهاى قرآن با اسم «ربّ» آغاز مى‌شود، ولى در این آیه با دو کلمه‌ى «الّلهم ربّنا» آمده است. شاید به خاطر اهمیّت این حادثه و پیامدهاى آن باشد. پیام ها: 1- توسّل به اولیاى خداوند براى قضاى حوائج، جایز است. «قال الحواریّون یا عیسى.... قال عیسى ابن مریم اللّهم....» 2- براى پیامبران، مردم تاریخ و نسل‌ها مطرح‌اند. «لاوّلنا و آخرنا» 3- از نشانه‌هاى الهى، باید براى همیشه درس گرفت. «و آیة منک» 4- عید وجشن مذهبى از نظر قرآن کار صحیحى است. «تکون لنا عیداً لاوّلنا و آخرنا» (میلاد اولیاى خدا وبعثت پیامبر، کمتر از نزول مائده آسمانى نیست) 5 - حضرت عیسى، در دعا به جاى مسأله‌ى خوردن، به الهى بودن مائده توجّه مى‌کند. «آیةً منک» 6- تعبیرات موهن دیگران را به صورت اصلاح شده نقل کنیم. (سؤال آنان چنین بود که «هل یستطیع ربّک»؟ ولى در دعا حضرت عیسى علیه السلام قاطعانه و براى هدفى والاتر مائده خواست و آنچه را نشانه‌ى شک و وهن بود، حذف کرد). 7- در دعا، خدا را با ادب کامل و با صفت مناسب با خواسته، صدا بزنیم. ابتداى آیه «الّلهم ربّنا» و آخر آیه «خیر الرّازقین» 8 - به درخواست‌هاى مادى جهت معنوى دهیم. (حواریّون اوّلین هدف خود را خوردن و سپس اطمینان داشتن «نأکل منها و تطمئن» بیان کردند، ولى حضرت عیسى ابتدا برجا گذاشتن نشانه سرور براى تاریخ «عیداً لاوّلنا و آخرنا» سپس نشانه قدرت خداوند «وآیة منک»و در مرحله سوّم مسئله رزق را مطرح فرمود«وارزقنا و انت خیر الرّازقین» و بدین گونه به همه فهماند که مسائل معنوى و اجتماعى بر مسائل گروهى و اقتصادى مقدّم است. 9- به خدا توجّه کنیم و به سراغ دیگران نرویم. «و انت خیر الرّازقین» مائدة - 114