ای که گرفتی به دوش، بار غم و بار عشق باز بیا سر کنیم، قصّه ی گلزار عشق قصه شنیدم که دوش، تشنه لبی گلفروش برد گلی سبز پوش، هدیه به بازار عشق گل غم نا گفته داشت خاطر آشفته داشت چشم بخون خفته داشت از غم سالار عشق عشوه کنان ناز کرد، وا شدن آغاز کرد خنده زد و باز کرد دیده به دیدار عشق گر چه زمان دیر بود تشنه لب شیر بود