تا علمدار افتاد خنده از اشک رباب بر لب انظار افتاد گریه مى کرد حسین آنطرف بین حرم دخترکى زار افتاد پیکرش درهم شد گذر تیغ بر آن پیکر خون بار افتاد سرش از هم پاشید و حسین از غمش این بار به اجبار افتاد تن او کم شده است تکه هاى بدنش…واى…چه بسیار افتاد لب او خونین است روضه اى که زده آتش به ملائک این است قامت او تا شد چشم ارباب به آن سرو خمیده وا شد اثر از خوودش نیست فرق عباس چنان فرق سر مولا شد تیر بر چشمش بود چقدر نیزه و شمشیر بر آن تن جا شد از جگر آه کشید تا حسین آه کشید هلهله اى بر پا شد گفت: اى ماه جبین خیز از جا که دگر قامت زینب تا شد گره بر معجر زد تا که افتاد زمین پیکر تو برسر زد «آب از دست تو سقا به خدا حیران است مشک و تیر و علمت تا به ابد گریان است تک یل حیدری و بر تو بنازد زینب با نگه صف شکنی کین طرق شیران است ادب از مکتب تو درس ادب را دیده معرفت را زتو‌ای جان اخا، بنیان است همه اهل حرم از بودن تو دلگرمند هیبت حیدری ات دلخوشیه طفلان است باورم نیست که اینگونه زمین گیر شوی‌ ای برادر به خدا داغ تو صد چندان است دم آخر چه شده بانگ اخا سر دادی؟ رمقی نیست به پایم بدنم لرزان است‌ ای علمدار چه می‌بینمو باور نشدم… دست تو گشته جدا تیر در این چشمان است حال با غربت خود گو چه کنم عباسم ز ازل بین من و تو به خدا پیمان است