#گزیده 💢 واکاوی سینمای دینی در ایران 🔹در نظرگاهی متفاوت، محمد مددپور از اندیشمندانی است که تحقق سینمای دینی را در وضعیت فعلی مسئله‌ای ناممکن می‌داند. مددپور اصولاً مشکل کار را در تعریف سینمای دینی نمی‌داند؛ چراکه از دید او تعریف یک شیء فقط پس از وجود آن امکان‌پذیر است وگرنه پیش از وجود چیزی نمی‌توان آن را تعریف کرد. باور وی این است که سینمای اسلامی فقط در زمان آینده و در عصر موعود(عج) به صورت کامل به وجود خواهد آمد. اما امکان تحقق سینمای «انتظار و آماده‌گر ولایی» وجود دارد(مددپور ۱۳۸۷: ۱۶۴). او دو شرط را برای پیدایی سینمای دینی در عصر غیبت بر می‌شمارد: اول این که بدون لطف و اراده الهی امکان تحقق آن وجود ندارد و دوم آن که شرط انسانی آن تحقق یافتن استعداد فطری انسان می‌باشد که شنوای ندای حق است(همان: ۱۳۰). در این دیدگاه، چون تحقق این دو شرط در عصر غیبت ممکن نیست چنین سینمایی امکان ظهور ندارد. اما متفکری چون مرتضی آوینی مسئله را پیچیده‌تر می‌بیند و برای حل آن به تعمق در مباحث نظری روی می‌آورد. او سینما را یک فرآورده تکنولوژیک می‌داند و تکنولوژی نیز در نگاه او از مهم ترین دستاوردهای تمدن غرب به شمار می رود. آوینی تکنولوژی را «فرهنگی» می‌داند که «شیئیت» پیدا کرده است و از این رو تکنولوژی، بر خلاف باور غالب، وسیله ای نیست که در خدمت هر غایتی درآید، بلکه خود دارای جهت و غایت فطری است(آوینی ۱۳۹۰، ج ۳: ۱۸۴). 🔰 مطلب کامل را اینجا مطالعه کنید •┈┈┈┈••✾••┈┈┈┈• 🔻فکرت، رسانه اندیشه و آگاهی؛ 🆔 @Fekrat_Net