فکر روشن
ایران در زمان امام محمد باقر علیه السلام : امام محمد باقر در مدینه به دنیا آمد ، پدرش امام سجاد و مادرش فاطمه بود ، ایشان نوه پسری امام حسین و نوه دختری امام حسن بودند امام باقر در واقعه کربلا ۴ ساله بود و شهادت پدربزرگش امام حسین و اقوام و نزدیکانش را به چشم خود دید ایشان از زمان کودکی تا شهادت ، با چند تن از حاکمان «بی امیه» معاصر بودند ، که بسیاری از آنها از «خشن ترین و خون ریزترین» حاکمان اموی و دشمنان شیعیانِ امام علی بودند و فقط یک دوره ۲٫۵ ساله در حکومت «عمربن عبدالعزیز» بود که امام باقر و شیعیان کمی آرامش داشتند در این زمان عمر بن عبدالعزیز «لعن و دشنام به حضرت علی» را ممنوع کرد ، که «معاویه» سالها قبل آن را رواج داده بود عمربن عبدالعزیز در «حمص سوریه» دفن شده است که در جریان حمله داعش به سوریه در سال ۹۰ مزارش تخریب شد امام باقر در سن ۳۸ سالگی به «امامت» رسید و آنقدر از نظر «علمی» شناخته شده بود که اهل علم به ایشان لقب باقرالعلوم «شکافنده علم» داده بودند در زمان امام محمدباقر ، اُمویان بیشتر تحت تأثیر فرهنگ و تمدن «امپراطوری روم شرقی» بودند اما از «تمدن ایران» هم بی تأثیر نبودند آنها تحت تأثیر «سکه ها» و «لباس های ایرانی» و همینطور «دستپخت ایرانی ها» بودند حتی «حجاج بن یوسف» حاکم «جنایتکار و خون ریز» کوفه ، با اینکه کینه شدیدی نسبت به ایرانی ها داشت اما باز تحت تأثیر فرهنگ ایرانیان بود و آشپزی داشت به نام «بشیر» که اصالتا خراسانی بود «تبعیض نژادی» اُمویان ، ایرانی ها را کلافه کرده بود و در این فضای مأیوس کننده ، «امام باقر» و «ایرانی ها» حول محور «علم و دانش» به هم نزدیک شدند امام باقر مجالس علم و بحث را در «مدینه» به راه انداخت و کم کم «ایرانی های جویای علم» که از برخورد حاکمان سرخورده بودند ، در این جلسات شرکت کردند ، شاگردانی از «اصفهان» و «سرخس» به مدینه آمدند و امام توجه خاصی به آنها داشت ، این شاگردان به «عالمان بزرگ» سرزمینشان تبدیل شدند عضو شوید👈 @fekree_roshan
306 مشاهده