💠 / / : 🔹درعطای ذاتی چون معطي اسماي ذات است و اسماي ذات مطلق اند گیرنده نیز باید مطلق باشد(که اطلاقش نسبي است نه نفسي)لذا عبد باید به جائی برسد که از عبودیت همه اسمای جزئی برهد و عبد «اللّه» باشد و به تعبیر دعای ماه رجب که می فرماید:((لا فرق بینک و بینهم الا انهم عبادک و خلقک))؛ یعنی هیچ فرقی بین معطی و آخذ نیست مگر این که او مولاست و این عبد؛ و اگر اينطور نبود، دیگر عبدالله نخواهند بود. و نمی تواند از «اللّه»(که مطلق است) اخذ فیض نماید. 📋نکته: هرچه تاثير مرآتيتِ مرآت کمتر باشد، مستدعي تجلي کامل تر از متجلي است. و از اين مقام تعبير به ميشود. 📋نکته: بدين جهت به تجليات ذاتي تجليات برقي گويند که همچون برق آني بود و دوام ندارند. و عدم دوام اين تجليات به جهت ذو شأن بودن عبد است، که شأنيت خلقي عبد اجازه دوام را نميدهد. 📋نکته: هر شخص تحت سلطنت اسمي از اسماي حق است و هر اسمي بعد از نکاحات با اسماي ديگر، اسماي جزيي ديگري را ايجاد مينمايد و شخص پس از گذر از سلطنت اسماي جزئيه و رهايي از رب مقيّد، عبد اسمي از اسماء ذات و عبد مطلق ميشود(اين اطلاق نسبي است). 💢کانال فِي الحِکمَة 🆔 @felhekmat