نامه حضرت امام خمینی در روزهای پایانی ماه شعبان، و عدم آمادگی برای ضیافت الله ماه مبارک رمضان!  بسم اللَّه الرحمن الرحیم‌ چه بنویسد کسى که خود، مبتلاىِ به نفسِ امّاره بالسوء است و هرگز نتوانسته، بلکه نخواسته این بت بزرگ را بشکند! اکنون در آستانه شهر اللَّه، و مقام ضیافت اللَّه هستیم و من خود اقرار دارم که لایق این ضیافت نیستم.  شهر شعبان المعظم- که شهر امامان است- در شُرفِ گذشتن است و ما خود را نتوانستیم مهیا کنیم براى شهر اللَّه! دعاها را گاهى با لقلقهِ لسان خواندم و از آن ها چیزى حاصل نشد در این آخر شهر عرض مى‌ کنم:  اللَّهُمَّ انْ لَمْ تَکُنْ غَفَرْتَ لَنا فیِما مَضى‌ مِنْ شَعبانَ فَاغْفِرْ لَنا فِیما بَقِىَ مِنهُ از رحمت حق تعالى مأیوس نیستم در دنیا [مباد] روزى، که گناهان به آن جا رسد که از رحمت حق مأیوس شویم. این چند روز خواهد گذشت، چه با عیش و نوش، و چه با رنج و تعب؛ چه با غفلت از فطرت، و چه با توجه به آن. و ادامه نامه.. والسلام علیک و على عباد اللَّه الصالحین. روح اللَّه الموسوی الخمینى‌  صحیفه امام؛ ج ۲۰، ص ۲۵۴-۲۵۳