الله اکبر
نماز تمرین قوی شدن است. خداوند این قرار ملاقات را ترتیب داده تا انسان بلندقدتر از هر دیگری با خدا سخن بگوید. شاید در عرش؛ آن بالا نزد چهار رکن عرش: سبحان الله و الحمد لله و لا إله إلّا الله
کلاس کار نماز بسیار بالاست. آنقدر بالا که از الله اکبر آغاز می‌شود. از همه جدا شو و منحصرا با من سخن بگو. در بالاترین سطح ممکن. با خدای بسم الله الرحمن الرحیم با خدای رب العالمین؛ با خدای مالک یوم الدین. تنها با او ببند. فقط او ایاک نعبد و ایاک نستعین. نزدیک‌ترین راه را جستجو کن. صراط المستقیم. راه اقویا و نه راه ضعفا و مستکبران. با خدا بیشتر آشنا شو. خدای یگانه؛ بدون تکرار؛ شکست ناپذیر و بدون هیچ گونه سستی و خلأ. خدایی بدون شریک، بدون وارث، بدون تبدیل، بدون تکثیر. خدایی که زیر بلیط هیچ موجودی نیست.
وقتی تعظیم می‌کنی به موجودات پست خود را نشکن: سبحان ربی العظیم و بحمده
وقتی به خاک می‌افتی در برابر موجود حقیر به خاک نیافت: سبحان ربی الاعلی و بحمده
یادت نرود که قرار شد: ایاک نعبد و ایاک نستعین. کسر شأن توست که با چنین همصحبتی در برابر دیگران خوار و خفیف شوی.
پایان نماز هم بسیار با شکوه برگزار می‌شود. شهادت بر او. سپس بنده‌اش را معرفی می‌کند و شگفتانه اینجاست که ناگهان در سلام‌هایت می‌بینی که بزرگان نیز در مجلس حضور دارند.
یک دیدار در بالاترین سطح ممکن برای اینکه کنده شوی از آدم‌های ضعیف و از هر ضعفی. نماز رفتار اقویاست...