⭕️ محمدابراهیم باستانی پاریزی (از پاریز تا پاریس، رویه‌ی ۱۳۳): در پاكستان نامهای خیابانها و محلات اغلب فارسی و صورت اصیل كلمات قدیم است. خیابانهای بزرگ دو طرفه را «شاهراه» می‌نامند، همان كه ما امروز «اتوبان» می‌گوییم! بنده برای نمونه و محض تفریح دوستان چند جمله و عبارت فارسی را كه در آنجاها به كار می‌برند و واقعا برای ما تازگی دارد در اینجا ذكر می‌كنم كه ببینید زبان از قونسلگری گذشت، خواست به عقب برگردد، یكی از پشت سر به او فرمان می‌داد، در چنین مواقعی ما می‌گوییم: «عقب، عقب، عقب، خوب»! اما آن پاكستانی می‌گفت: «واپس، واپس، بس»! و این حرفها در خیابانی زده شد كه به «شاهراه ایران» موسوم است. این مغازه‌هایی را كه ما قنادی می‌گوییم (و معلوم نیست چگونه كلمه‌ی قند صیغه‌ی مبالغه و صفت 9شغلی قناد برایش پیدا شده و بعد محل آن را قنادی گفته‌اند؟) آری این دكانها را در آنجا «شیرین‌كده» نامند. آنچه ما هنگام مسافرت «اسباب و اثاثیه» مجید احمدی مقدم می‌خوانیم، در آنجا «سامان» گویند. سلام البته در هر دو كشور سلام است، اما وقتی كسی به ما لطف می‌كند و چیزی می‌دهد یا محبتی ابراز می‌دارد، ما اگر خودمانی باشیم می‌گوییم: «ممنون» و «متشكر». اگر فرنگی‌مآب باشیم می‌گوییم «مرسی»، اما در آنجا كوچك و بزرگ، همه، در چنین موردی می‌گویند: «مهربانی»! آنچه ما «شلوار» گوییم در آنجا «پاجامه» خوانده می‌شود. قطار «سریع‌السیر» را در آنجا «تیز خرام» می‌خوانند. جالبترین اصطلاح را در آنجا من برای مادرزن دیدم، آنها این موجودی را كه ما مرادف با دیو و غول آورده‌ایم «خوش‌دامن» گفته‌اند بسیاری از لغات پارسی از دل همین گویش های باقیمانده در کشورهای فارسی زبان قابل استخراج و بازیابی است. البته نقش صدا و سیما، سینما، روزنامه ها، نخبگان و نویسندگان در بکارگیری و عادی سازی استفاده از این کلمات بسیار مهم است. 👤 مجید احمدی مقدم @gamedovomeenqelab