این کاروان نیست که پیش می رود؛ حادثه است. این بیابان های داغ است که گام های کاروان را به دوش می کشد. این ظهر دم کرده بیابان های تفتیده اتفاق است که بر تن دقایق، عرق کرده است. کاروان، آرام آرام رهسپار می شود با صدای زنگ شتران و شیهه اسبان. کربلا، نفس نفس می زند و فرات، تشنه تر از همیشه، در خویش می جوشد و سر بر جداره ها می کوبد…واما من و تو چه از دستمان می آید ؟ هنوز دیر نشده است.مسئولیت شیعه چیست؟ مسئولیت انسانی آزاده بودن چیست؟ باید بدانیم که همه جای زمین که همه صحنه‌ها کربلاست... و همه ماه‌ها محرم و همه روز‌ها عاشورا... باید انتخاب کنیم «یا خون را، یا پیام را، یا حسین بودن یا زینب بودن را، یا آن‌چنان مردن را، یا این‌چنین ماندن را» با ما در طلوع همراه باشید https://eitaa.com/tofirmo 🌻🌻🌻طلوع🌻🌻🌻