إِلَهِي هَبْ لِي كَمَالَ الاِنْقِطَاعِ إلَيْكَ وَ أَنِرْ أَبْصَارَ قُلُوبِنَا بِضِيَاءِ نَظَرِهَا إِلَيْكَ خدايا كمال جدايی از مخلوقات را، برای رسيدن كامل به خودت به من ارزانی كن، و ديدگان دلهايمان را به پرتو نگاه به سوی خويش روشن كن حَتَّي تَخْرِقَ أَبْصَارُ الْقُلُوبِ حُجُبَ النُّورِ فَتَصِلَ إلَي مَعْدِنِ الْعَظَمَهِ وَ تَصِيرَ أَرْوَاحُنَا مُعَلَّقَهً بِعِزِّ قُدْسِكَ تا ديدگان دل پرده هاي نور را دريده و به سرچشمه عظمت دست يابد، و جانهايمان آويخته به شكوه قدست گردد. (فرازی از مناجات شعبانیه که به خواندن آن بسیار سفارش شده است).