امام علي(ع) در حکم خود به افراد در دوران حکومت و صدارت به اين جمله تاکيد مي‌فرمودند که اين پست و مقام براي تو طعمه تلقي نگردد بلکه اين امانتي الهي است که برگردن تو نهاده شده است. (نهج‌البلاغه- نامه 5) امام على(ع) در نامه‌اى به یکی از فرماندارنش نوشت: «وَإِنَّ عَمَلَکَ لَیْسَ لَکَ بِطُعْمَه وَلکِنَّهُ فى عُنُقِکَ أَمانَهٌ؛ پُست و مقامى که به دست تو افتاده شکارى در چنگال تو نیست؛ بلکه، امانتى است که بر گردنت سنگینى مى‌کند!» و چون شخصی از حضرت پیامبر(ص) پُستی را طلب کرد و گفت: اَلاتَسْتَعْمِلنُى؛ آیا یکى از پست­‌هاى مهم را به من واگذار نمى‌کنى؟! پیامبر(ص) دست بر شانه او زد و فرمود: أِنَّکَ ضَعیفٌ، وَإِنَّها أَمانَهٌ (وَ الاَْمانِهُ ثَقیلهٌ) وَإِنَّها یَوْمَ الْقِیامَهِ خِزْىٌ وَنَدامَهٌ، إِلاّ مَنْ أَخْذَها بِحَقِّها وَأَدَّى الَّذى عَلَیْهِ فیهآ!؛ تو ضعیف هستى، و این پُست‌ها امانت است (و امانت الهى سنگین است) و روز قیامت مایه رسوائى و پشیمانى مى‌گردد، مگر کسى‌که آن‌را به حق بگیرد و وظیفه خود را درباره آن ادا کند.