قلمزن
محمدامین پسر 10 ساله‌‌ی کاروان که خیلی آقاطور و دوست‌داشتنی‌ست، در گم‌ شده است. مادرش بال‌بال می‌زند و خواهر کوچکش حوراجان رنگ به صورت ندارد. با اهالی کاروان ختم برمی‌داریم، کنار حرم باب‌الحوائج مگر می‌شود کسی دلشکسته بماند؟!... مادرش از این سو به آن سو می‌دود، مردهای کاروان تقسیم شده‌اند، حورا همچنان بغض دارد و همه‌‌ی ما مادرهایی شده‌ایم که دل توی دلمان نیست و حال مادرش را خوب می‌فهمیم. حورا را کنار خودم می‌نشانم، هی حرف می‌زنم که بخندد و کمتر غصه بخورد، اما بغضش بغض است و حواسش پرت نمی‌شود، است دیگر... زمان زیادی کاروان معطل می‌ماند و برنامه حرکت به تعویق می‌افتد، اما هیچکس اعتراض نمی‌کند، محمدامین عزیز کاروان باید پیدا بشود، و می‌شود! جایی به یک موکب پناه برده و آنها از روی کارت آویزان در گردنش به مسئول کاروان زنگ می‌زنند و هماهنگی انجام می‌شود و محمدامین تحویل می‌شود. لحظه‌ی در آغوش هم بودن مادر و پسر و گریه‌هایشان دیدنی‌ست و حورایی که با دستهای کوچکش تلاش می‌کند مادر و برادر را توأمان بغل کند، لحظات خوبی‌ست و حال همه خوب می‌شود و گمگشتگی‌ها و اضطراب‌ها تمام می‌شوند. و من دارم فکر می‌کنم که وقتی آدم‌ها نبودنِ یک را می‌کنند، چقدر اضطرار معنا پیدا می‌کند و چقدر خودشان را به در و دیوار می‌زنند و چقدر این نداشتن، طاقت‌شان را طاق می‌کند! ✍ ف. حاجی وثوق @ghalamzann
755 مشاهده