در قرآن کریم داریم که آدم وقتی از دنیا می‌رود، تک و تنها می شود. " و لَقَد جِئتمُونا فُرادی" ؛ اگر آدم در دنیا پاکیزه باشد، با تنهایی خودش خیلی خوب می‌سازد. اما اگر این‌گونه نباشد، وای به حال تنهایی برزخ و قیامت. اگر آدم اخلاقش بد باشد، از خودش می‌رنجد. قرآن می فرماید:"فامّا إن کانَ مِنَ المُقَرَّبین*فَرَوحٌ وَ رَیْحانٌ و جَنَةٌ نَعیم" نمی‌فرماید در بهشت است؛ می‌گوید خودش بهشت است. خودش هزاران باغ گل است. نیازی نیست که از بیرون گل بیاورند. البته زحمت دارد. برای کسب اخلاق خوب باید زحمت کشید. اما زحمتش سی سال است؛ و بهره‌اش بی نهایت. آدم می شود مجسمه شادمانی… @ghalbefarhangishahr