دولت درخواست‌های خود را در این زمینه با کلیدواژه «کسب اجازه از رهبری» قبل از تصمیم‌گیری رهبر انقلاب علنی و رسانه‌ای می‌کند. این علنی کردن یک موج رسانه‌ای ایجاد می‌کند که دولت تلاش و اراده برای حل مشکل مردم دارد، اما پول ندارد و دریافت پول هم منوط به اجازه رهبری است.
کار به همین جا هم ختم نمی‌شود و حتی بعضاً دیده شده – از جمله در ماجرای کرونا که مابین درخواست روحانی و پذیرش آن توسط رهبری ۱۱ روز فاصله بود – خواص و نمایندگان و فعالان سیاسی حامی دولت مصاحبه می‌کنند یا یادداشت می‌نویسند و توییت می‌زنند و انتقاد می‌کنند که چرا با درخواست رئیس‌جمهور برای برداشت پول به منظور کمک به مردم موافقت نشده است.
این روال که مسئولیت را بر دوش ولی‌فقیه بیندازیم، خصوصاً برای اویی که پشت‌پرده در حال اصرار و التماس است، خارج از تقوای سیاسی است؛ بی‌انصافی و ناجوانمردی هم است و به قول آن ضرب‌المثل قدیمی، نمک‌خوری و نمکدان‌شکنی است.
از سویی دولت با فرافکنی مشغول سلب مسئولیت از خود است. همواره به‌جای درخواست از مجلس، به رهبری نامه می‌نویسد و بعد هم تا اعتراضی به نحوه خرج کرد ارز برداشتی از صندوق توسعه می‌شود، می‌گوید طبق دستورات رهبری خرج می‌کنیم! در واقع دولت همزمان هم از اعتبارات ارزی صندوق توسعه برداشت می‌کند و هم از اعتبارات عرضی و آبرویی رهبر انقلاب!
دولت باید مسئولیت‌پذیر باشد؛ اول در برداشت از صندوق و به محض ایجاد اولین نیاز غیرمترقبه کشور به اعتبارات مالی، چشم به صندوق توسعه نداشته باشد. این مسئولیت‌پذیری باید تا حدی باشد که دولت خود را در مورد دولت بعدی و میزان اعتبارات باقی گذاشته برای دولت آینده هم مسئول بداند.
از سویی دولت موظف به واریز پول به صندوق توسعه است که میزان آن در دولت‌های گذشته ۳۰ درصد بوده و دولت روحانی به آن عمل نکرده است و در این بخش هم مسئولیت‌پذیر نبوده است.
در مورد سوم هم دولت در پذیرش مسئولیت برداشت از صندوق توسعه، بی‌مسئولیتی کرده و آن را بر عهده دیگری می‌اندازد. حداقل اخلاق را رعایت کنید که جایزه فرپلی (بازی جوانمردانه در فوتبال) را کسب کنید!
#شبکه عماریون۴۹
@gharar_a