فَأَقْبَلَ نَحْوَكَ مُؤَمِّلًا لَكَ، مُسْتَحْيِياً مِنْكَ، وَوَجَّهَ رَغْبَتَهُ إِلَيْكَ ثِقَةً بِكَ، فَأَمَّكَ بِطَمَعِهِ يَقِيناً، وَقَصَدَكَ بِخَوْفِهِ إِخْلَاصاً. قَدْ خَلاٰ طَمَعُهُ مِنْ كُلِّ مَطْمُوعٍ فِيهِ غَیْرِكَ، وَأَفْرَخَ رَوْعُهُ مِنْ كُلِّ مَحْذُورٍ مِنْهُ سِوَاكَ، پس با امید به حضـرتت و شـرمساری از وجود مقدّست، به جانب تو روی کرده؛ و از باب اطمینان به تو، رغبت و شوقش را متوجّه پیشگاه تو ساخته و از روی یقین با طمعش آهنگ تو کرده؛ و از باب اخلاص، با توشۀ ترسش به سوی تو روی آورده، طمعش از هر که به او طمع ورزیده می‌شود، تهی شده غیر تو؛ و ترسش از هر چه از آن ترسیده می‌شود، برطرف شده جز تو، فَمَثَلَ بَیْنَ يَدَيْكَ مُتَضَـرِّعاً، وَغَمَّضَ بَصَـرَەُ إِلَی الْأَرْضِ مُتَخَشِّعاً، وَطَأْطَأَ رَأْسَهُ لِعِزَّتِكَ مُتَذَلِّلاً، وَأَبَثَّكَ مِنْ سِـرِّەِ مٰا أَنْتَ أَعْلَمُ بِهِ مِنْهُ خُضُوعاً، وَعَدَّدَ مِنْ ذُنُوبِهِ مٰا أَنْتَ أَحْصیٰ لَهٰا خُشُوعاً. وَاسْتَغَاثَ بِكَ مِنْ عَظِيمِ مٰا وَقَعَ بِهِ فیٖ عِلْمِكَ، وَقَبِيحِ مٰا فَضَحَهُ فیٖ حُكْمِكَ، مِنْ ذُنُوبٍ أَدْبَرَتْ لَذَّاتُهَا فَذَهَبَتْ، وَأَقَامَتْ تَبِعَاتُهَا فَلَزِمَتْ، پس با حال زاری و ذلّت پیش رویت ایستاده و از روی تواضع و فروتنی دیده‌اش را به سوی زمین انداخته و سـرش را در برابر عزّتت، ذلیلانه به زیرافکنده؛ و خاضعانه رازش را که تو از او به آن داناتری، برایت آشکار ساخته؛ و خاشعانه گناهانش را که حضـرتت به تعدادش آگاه‌تر است برشمرده؛ و برای نجات از گناهان بزرگی که برای مرتکب شونده‌اش در علم تو، عین هلاکت است؛ و زشتی اعمالی که در عرصۀ قضا و قدَرَت او را رسوا کرده، به فریادرسی و طلب یاری برخاسته؛ همان گناهانی که روزگار لذّت‌هایش پشت کرده و از بین رفته و پیامدهای زیان بخشش به جا مانده و گریبان‌گیر شده، لاٰيُنْكِرُ يٰا إِلٰهيٖ عَدْلَكَ إِنْ عَاقَبْتَهُ، وَلاٰ يَسْتَعْظِمُ عَفْوَكَ إِنْ عَفَوْتَ عَنْهُ وَرَحِمْتَهُ، لِأَنَّكَ الرَّبُّ الْكَرِيمُ الَّذِي لاٰيَتَعَاظَمُهُ غُفْرَانُ الذَّنْبِ الْعَظِيمِ، اَللّٰهُمَّ فَهٰا أَنَا ذَا قَدْ جِئْتُكَ مُطِيعاً لِأَمْرِكَ فِيمٰا أَمَرْتَ بِهِ مِنَ الدُّعَاءِ، مُتَنَجِّزاً وَعْدَكَ فِيمٰا وَعَدْتَ بِهِ مِنَ الْإِجَابَةِ إِذْ تَقُولُ: ﴿اُدْعُونِی أَسْتَجِبْ لَكُمْ﴾. اَللّٰهُمَّ فَصَلِّ عَلیٰ مُحَمَّدٍ وَآلِهِ، وَالْقَنِي بِـمَغْفِرَتِكَ كَمٰا لَقِيتُكَ بِإِقْرَارِي، وَارْفَعْنِي عَنْ مَصَارِعِ الذُّنُوبِ كَمٰا وَضَعْتُ لَكَ نَفْسِی، وَاسْتُـرْنِی بِسِتْـرِكَ كَمٰا تَأَنَّيْتَنِي عَنِ الْاِنْتِقَامِ مِنِّي. ای خدای من! اگر این گنهکار را کیفر دهی، عدالتت را منکر نـمی‌شود؛ و اگر از او گذشت کنی و به او رحمت آوری، گذشتت را در برابر بی‌نهایت بودنت بزرگ نـمی‌شمارد؛ برای این‌که تو پروردگار کریمی، پروردگاری که آمرزش گناه بزرگ، او را بزرگ ننماید. خداوندا اینک منم که در پیشگاهت نسبت به امرت، مطیع و سـر به فرمان آمدم؛ و آن امر این است: ما را دستور دادی دعا کنیم و من وفای به وعده‌ای را که در مورد اجابت دعا داده‌ای، خواستارم؛ زیرا فرمودی: «مرا بخوانید تا شما را اجابت کنم». خداوندا پس بر محمّد و آلش درود فرست و با من با آمرزشت برخورد کن، چنانکه من با اعتـراف به گناه با تو برخورد کردم؛ و مرا از لغزش‌گاه‌های گناهان برگیر، چنانکه خود را برای تو پست کردم؛ و به پرده‌پوشی‌ات بر من پرده پوشان، چنانکه از به کیفر رساندن من درنگ کردی. اَللّٰهُمَّ وَثَبِّتْ فیٖ طَاعَتِكَ نِيَّتِي، وَأَحْكِمْ فیٖ عِبَادَتِكَ بَصِيـرَتِی وَوَفِّقْنِي مِنَ الْأَعْمَالِ لِمٰا تَغْسِلُ بِهِ دَنَسَ الْخَطَايَا عَنِّي، وَتَوَفَّنِي عَلیٰ مِلَّتِكَ وَمِلَّةِ نَبِيِّكَ مُحَمَّدٍ عَلَيْهِ السَّلَامُ إِذَا تَوَفَّيْتَنِي، اَللّٰهُمَّ إِنِّی أَتُوبُ إِلَيْكَ فیٖ مَقَامِي هَذَا مِنْ كَبَائِرِ ذُنُوبِی وَصَغَائِرِهَا، وَبَوَاطِنِ سَيِّئَاتِی وَظَوَاهِرِهَا، وَسَوَالِفِ زَلَّاتِی وَحَوَادِثِهَا، تَوْبَةَ مَنْ لاٰيُحَدِّثُ نَفْسَهُ بِـمَعْصِيَةٍ، وَلاٰ يُضْمِرُ أَنْ يَعُودَ فیٖ خَطِيئَةٍ. خداوندا نیّتم را در طاعتت استوار کن و بینشم را در بندگی‌ات محکم فرما و به اعمالی موفّقم دار که به سبب آن اعمال، چرکی خطاها را از من بشویی و هنگامی‌که می‌خواهی جانم را بگیری، مرا بر آیین خود و آیین پیامبـرت محمّد -که بر او سلام باد- بـمیران. خداوندا در این موقعیتی که هستم، از گناهان بزرگ و کوچکم و پوشیده و آشکارم و از لغزش‌های گذشته و جدیدم، به سویت توبه می‌کنم؛ توبۀ کسی که با خود از گناه سخن نـمی‌گوید و اندیشه بازگشتـن در عرصۀ خطا را به خاطرش راه نـمی‌دهد.