الْحُسَيْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ عَنْ مُعَلَّى بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ جُمْهُورٍ قَالَ حَدَّثَنَا يُونُسُ عَنْ حَمَّادِ بْنِ عُثْمَانَ عَنِ الْفُضَيْلِ بْنِ يَسَارٍ عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ علیه السلام قَالَ: إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ نَصَبَ عَلِيّاً علیه السلام عَلَماً بَيْنَهُ‏ وَ بَيْنَ‏ خَلْقِهِ‏ فَمَنْ‏ عَرَفَهُ‏ كَانَ مُؤْمِناً وَ مَنْ أَنْكَرَهُ كَانَ كَافِراً وَ مَنْ جَهِلَهُ كَانَ ضَالًّا وَ مَنْ نَصَبَ مَعَهُ شَيْئاً كَانَ مُشْرِكاً وَ مَنْ جَاءَ بِوَلَايَتِهِ دَخَلَ الْجَنَّةَ. 📚 الكافي؛ ج‏1؛ ص437 امام باقر علیه السلام فرمودند: همانا خداى عز و جل على "عليه السلام" را نشانه ‏اى ميان خود و بندگان گذاشته؛ پس هر كه او را شناسد مؤمن است و هر كه انكارش كند كافر است و هر كه او را نشناسد گمراهست و هر كه ديگرى را همراه او قرار دهد مشركست و هر که به ولایت او آید به بهشت در آید. https://eitaa.com/joinchat/1118109907C37eca55756