«شیعه» از ریشه «شاع» و به معنای کسی است که علاوه بر پیروی، سبب ترویج و شیوع فکر و اندیشه رهبر خود می شود[۱]؛ بنابراین شیعه را صرفاً به سبب تبعیت و پیروی از امامانشان شیعه نخوانده‌اند، بلکه به دلیل پیروی از آنان و مایه شیوع عقاید، افکار، اخلاق، اعمال و سنّت و سیرت آنان شدن، شیعه نامیده اند.[۲] [۱]. ر.ک: تفسیر تسنیم، ج ۲۰، ص ۴۱۵. [۲]. ر.ک: رحیق مختوم، ج ۱ و ۲، ص ۲۵۲؛ مراحل اخلاق در قرآن، ص ۲۹۵. #محمدربیع_میرزایی #ماهنامه_معارف شماره ۹۴، مهر و آبان ۱۳۹۱ صفحه ۲۴. 📌قنوت خمار @ghonootekhomar