﷽ در احادیث، از نماز به عنوان معراج مؤمن یاد شده. ولی این عروج و پرواز، نه در فضای باز آسمون، بلکه در فضای معنویت بندگیه و برای رسیدن به قرب پروردگاره، نه اوج گرفتن تا چند هزار پا در ارتفاع. در یک مقایسه، می‌شه طیران معنوی و عروج عرفانی یک نمازگزار رو با یه خلبان و پروازش با هواپیما تو آسمون، مقایسه کرد؛ 1- بیشترین نیرو و فشار، موقع کنده شدن هواپیما از زمینه، در عبادت و نماز هم، بیشترین سختی و فشار، غلبه بر هوای نفس و شروع به عبادته. 2- اهمیّت هر پرواز، به فرود سالم و بدون خطر، هواپیماست. شروع عبادت هم، وقتی ارزش داره که پایانش سالم و بدون آفتِ عُجب و غرور، و بدون ضایعه‌ی حبط اعمال باشه. 3- هواپیما، برای سوختش، نیاز به بنزین خالص ویژه داره. معراج روحی نمازگزار هم، محتاج توجّه خالص و نفی همه عبودیّت‌هاست. که با بالا بردن دست تا بیخ گوش و نفی و «لا لبیک» گفتن به غیر خدا، خلوص نیّت بدست میاد 4- برای پرواز، خلبان باید از سلامت کامل برخوردار باشه، در نماز و در محضر خداوند هم، «قلب سلیم» لازمه «اِلاَّ مَنْ اَتَی اللّه بِقَلْبٍ سَلیمٍ» 5- برای ارتباط خلبان با برج مراقبت و کنترل، فقط یک زبان بین المللی رسمیّت داره. ارتباط نمازگزار هم با خدا، فقط با زبان عربیه به هر حال، نماز که توجّه به خالق هستی و دل کندن از علایق دنیویه، برای اهل معرفت یه پرواز به حساب میاد، پروزای فراتر از طیران پرنده‌ها در فضا، یا پرواز هواپیما در جو و بالاتر از اون به قول جناب سعدی: طیران مرغ دیدی؟ تو ز پای بند شهوت/ بدر آی تا ببینی طیران آدمیّت 📌قنوت خمار @ghonootekhomar