مَا كَانَ إِبْرَاهِيمُ يَهُودِيّاً وَلاَ نَصْرَانِيّاً وَلَكِن كَانَ حَنِيفاً مُّسْلِماً وَمَا كَانَ مِنَ الْمُشْرِكِينَ (67): (برخلاف ادّعاى یهودیان و مسیحیان،) ابراهیم نه یهودى بود و نه نصرانى، بلكه او فردى حق‏گرا و تسلیم خدا بود و هرگز از مشركان نبود. «حَنَف»، به معناى گرایش به حقّ است و در مقابل آن واژه‏ى «جَنَف»، معنى گرایش و تمایل به باطل را مى‏دهد. بنابراین «حَنیف» به كسى گفته مى‏شود كه در مسیر باشد، ولى بت‏پرستان آن را در مورد خود بكار مى‏بردند و مشركان نیز «حُنفاء» خوانده مى‏شدند. این آیه، با آوردن كلمه‏ى «مسلماً» در كنار كلمه‏ى «حنیفاً»، هم دامن ابراهیم را از لوث شرك پاك كرده است و هم دامن این كلمه‏ى مقدّس را از لوث مشركان.[66] امام صادق‏علیه السلام در تفسیر عبارت «حنیفاً مسلماً» فرمودند: «خالصاً مخلصاً لیس فیه شى‏ء من عبادة الاوثان» یعنى ابراهیم شخصى خالص و برگزیده بود كه در او ذره‏اى از پرستش بت‏ها نبود.[67] ----- 66) حضرت على‏علیه السلام فرمودند: دین ابراهیم همان دین محمّدصلى الله علیه وآله بود. بحار، ج‏12، ص‏11. 67) تفسیر نورالثقلین ؛ كافى، ج‏2، ص 15..