حضرت ابوالفضل محضر پاکی و روشنایی الگویی بارز برای جوانان و راهنمای درست برای آن ها باید مانند حضرت عباس ابن علی با شجاعت و دلیر باشیم در جنگ ها در صف اول باشیم و برای میهن بجنگیم. ادب و فروتنی ایشان زبان زد همه مردم بود اون یک الگوی کامل بود. حقیقت پرستش، فروتنی روح و جسم انسان در برابر پروردگار است و از ایمان او سرچشمه می گیرد. هر چه درجه ایمان و شناخت بیشتر باشد، بندگی عمیق تر می شود. پرستش گران راستین در دنیا و آخرت به خوبی شناخته می شوند. اینان در آخرت با رویی درخشان و تابناک محشور می شوند و در دنیا نیز آثار بندگی و پرستش در سیمایشان پدیدار است: «سیماهُم فی وُجُوهِهِم مِنْ اَثَرِ السُّجُودِ؛ علامتِ آنان، اثر سجده در چهره هایشان است. او نشان دهنده ی همه خوبی ها بود و همیشه هم یادش زنده می ماند. او چون ماه تمام، در میان هاشمیان می درخشید. جدّ او، عبد مناف را « ماه مکه » و عبداللّه، پدر پیامبر اکرم (ص)را « ماه حرم » می خواندند. حضرت عباس (ع) نیز « ماه بنی هاشم » لقب گرفت تا لقب گویایی برای چهره رعنا و دلکش او باشد.در میان بسیاری از منابع تاریخی در خصوص ویژگی های ظاهری و جسمانی حضرت ابوالفضل(ع) ذکر شده است:« و کان العبّاس رجلا جسیما وسیما جمیلا، و کان یرکب الفرس المطهّم‏ و رجلاه تخطّان الأرض، و کان یقال له قمر بنی‏ هاشم‏ » ؛ که وی مردی زیبا، تنومند و آراسته بود، هر گاه بر اسب تناوری سوار می شد پاهایش به زمین می رسید و به او ماه بنی هاشم می گفتند: (بحار الأنوار)