☀️ *علی علیزاده :*
⭕دیدار پاپ و سیستانی دوقطبی جدیدی ساخته. منتقدان آن را وسیله کوبیدن جمهوری اسلامی و فقهایش کرده‌اند. عده‌ای هم مشغول تحقیر سیستانی و نقد محافظه‌کاریش بویژه پس از اشغالگری آمریکا شده‌اند.
🔹جذابیت سیستانی برای منتقدان نظام قابل فهم است. برغم اینکه محبوب‌ترین مرجع و پرنفوذترین شخص سیاسی عراق است همچنان در خانه پنجاه متری زندگی میکند، صورتش روی اسکناس‌ها منتشر نمیشود، عکسش در اداره و مدرسه اجباری نیست، دانشجویان به جرم توهین به او زندانی و روزنامه‌ها با حکم حکومتیش تعطیل و رهنمودهایش درباره پوشش زنان و فرزندآوری تبدیل به قانون نمیشود، و کسی او را مسئول ادامه اشغال سفارت آمریکا، ادامه جنگ بعد فتح خرمشهر، حکم اعدام چهار هزار زندانی، سرکوبهای خیابانی هشتاد‌‌و هشت و‌آبان نود و هشت، نقض حقوق بشر و ادامه تحریم و وضع معیشت نمیداند.
🔹شکی نیست که منش و روش سیستانی به آنچه شیعه را در تاریخ به مذهبی_مردمی، غیر سلسله مراتبی، غیرحکومتی و اعتراضی تبدیل کرده نزدیکترست تا روش دو ولی فقیه ج.ا. این واقعیت با سروصدای هزاران سایبری هم عوض نمیشود. اما سوالی مهمتر دارم: اگر قدرت واقعی ج.ا نبود، اگر خمینی و خامنه‌ای تصمیمات سخت و خشنی که باعث کاهش محبوبیت و مقبولیت‌شان شد را نگرفته بودند، امروز سیستانی کجا بود؟
🔹بحثم مبارزه با تکفیریها نیست. اینست که قبل انقلاب خمینی و قبل تثبیت ج.ا توسط خامنه‌ای، شیعه در محاسبات داخلی کشورها هم به حساب نمی‌آمد چه رسد محاسبات منطقه‌ای و جهانی. با آمدن حزب بعث عملا شهروند درجه دو محسوب و بارها کشتار شدند. در انتفاضه شعبانیه صدام هولوکاست شیعیان راه انداخت.
اینکه سیستانی این سالها قدرتی چنین بالقوه داشته، بدون قدرت واقعی و نظامی ج.ا در همسایگیش، بدون سازماندهی و مسلح شدن شیعیان عراق توسط ایران، بدون احساس خطر آمریکا از ایران، ممکن نبود. سخن از قدرت سیستانی بدون اشاره به ایران صراحتا یک شوخی و لجبازی کودکانه است.
هدفم تایید رفتار ج.ا یا توجیه اشتباهاتش یا دفاع از واتیکانی و مرکزگرا شدن قم نیست. قضاوت تبدیل سیاست غیرحکومتی به حکومتی را هم تاریخ، دیر یا زود خواهد کرد.
هدف دامن زدن به تقابل رهبر شیعیان عراق و ایران هم نیست که تقابلی غیرواقعی و خطرناک است و سیستانی و خامنه‌ای هردو مانع این تقابل شده‌اند. هدف فهم تفاوت اقتضائات اداره حکومت از سیاست غیرحکومتی است. تفکیک عرصه سیاست واقعی از سیاست اخلاقی و مذهبی. و این پرسش که بدون قدرت واقعی، بدون ماشین حکومتی و ابزار گاه غیرقدسی و غیر اخلاقیش، دهها میلیون شیعه و بالتبع آن مردم ایران و منطقه کجا بودند؟