٢٧٩١ چند چيز شرط است در واجب بودن امر به معروف و نهى از منکر: اول: آنکه کسى که مى‏خواهد امر و نهى کند، بداند که آنچه شخص مکلف به جا نمى‏آورد، واجب است بجا آورد، و آنچه بجا مى‏آورد، بايد ترک کند. و بر کسى که معروف و منکر را نمى‏داند، واجب نيست. دوم: آنکه احتمال بدهد امر و نهى او تاثير مى‏کند. پس اگر بداند اثر نمى‏کند، واجب نيست. سوم: آنکه بداند شخص معصيت کار بنا دارد که معصيت‏خود را تکرار کند. پس اگر بداند يا گمان کند يا احتمال صحيح بدهد که تکرار نمى‏کند، واجب نيست. چهارم: آنکه در امر و نهى مفسده‏اى نباشد. پس اگر بداند يا گمان کند که اگر امر يا نهى کند، ضرر جانى يا عرضى و آبرويى يا مالى قابل توجه به او مى‏رسد، واجب نيست. بلکه اگر احتمال صحيح بدهد که از آن، ترس ضررهاى مذکور را پيدا کند، واجب نيست. بلکه اگر بترسد که ضررى متوجه متعلقان او مى‏شود، واجب نيست. بلکه با احتمال وقوع ضرر جانى يا عرضى و آبرويى يا مالى موجب حرج بر بعضى مؤمنين، واجب نمى‏شود. بلکه در بسيارى از موارد حرام است.