📛 *شبهه دوم* 📛 *تردیدی نیست که قیام امام حسین برای امر به معروف بوده است اما [آیا] یک کلمه آقایان‌ می‌توانند بگویند که امام حسین قیامش به خاطر این بوده است که مردم‌ بی‌حجاب بوده‎‌اند؟! یک سخن از امام حسین هست که بگویند [قیام من برای این است که] مردم نماز‌ نمی‌خوانند، روزه‌ نمی‌گیرند؟ یک کلمه [از امام حسین] در طول حادثه کربلا‌ می‌توان پیدا کرد که امام حسین از رابطه انسان با خدا گفته باشد؟! مسئلۀ اصلی از قیام اعتراض به حکومته* ❎ *پاسخ شبهه دوم* ❎ ✔️شخص بیماری را در نظر بگیرید که چندین بیماری کوچک و بزرگ مانند آرتروز، تنگی نفس، سوزش معده ، سینوزیت و... دارد. این بیمار ناگهان سکته قلبی‌ می‌کند و به اورژانس منتقل‌ می‌شود. قطعاً پزشک معالج، اولویت اول کار خود را درمان سکته قرار‌ می‌دهد و به بیماریهای دیگر این بیمار فعلاً کاری ندارد. این رفتار پزشک، بدین معنا نیست که لزومی به معالجۀ سایر بیماری‌های ‌این شخص‌ نمی‌باشد، بلکه فعلاً سکته چون جان بیمار تهدید‌ می‌کند، پرداختن به معالجه سایر بیماری‌ها، او را از معالجه سکته باز‌ می‌دارد و ممکن است بیمار دچار مرگ شود. ✔️جامعه زمان امام حسین نیز حالش شبیه حال این بیمار بود که درگیر انواع بیماری های‌‌اجتماعی از قبیل شرابخواری، ربا، رشوه، ظلم، فسق و فجور و ... شده بود؛ اما همین جامعه، دچار یک بیماری خطرناک و مهلکی شده بود که اصل موجودیتش را تهدید‌ می‌کرد و آن، حاکمیت یک انسان نالایق و سفیه به نام یزید بن معاویه بود که بویی از دین و دیانت و انسانیت نبرده بود؛ چنانکه امام حسین علیه السلام در این باره فرمود: «وَعَلَى الاِسْلامِ الْسَّلامُ اِذ قَدْ بُلِيَتِ الاُمَّةُ بِراعٍ مِثْلَ يَزيدَ؛ یعنی اینکه امت اسلامی گرفتار حاکمی مانند یزید شده شود باید فاتحه اسلام را خواند». و این یعنی جامعه اسلامی دچار سکته قلبی شده است که اگر اقدامی فوری برای آن نمی‌شد دچار استحاله و بازگشت به دوران جاهلیت‌ می‌گردید. اینجا بود که امام حسین(ع) با بینش الهی و معصومانه خود لازم دید ابتدا این بیماری مهلک را معالجه کند. فلذا تمام فعالیت های‌‌خود را بر از بین بردن این بیماری مهلک منحصر نمود. بدیهی است اگر امام به اصلاح سایر انحرافات جامعه از قبیل شرابخواری، رباخواری، رشوه، ظلم، فسق و فجور و ... می‌پرداخت، نه تنها در این امر موفق نمی‌شد که جامعه اسلامی دچار فروپاشی و استحاله نیز‌ می‌گردید. ✔️نکته بعدی که نباید از نظر دور داشت این است که ما نباید عملکرد یک امام معصوم را ملاک قضاوت قرار دهیم. ما برای اینکه به دریافتی صحیح و جامع از نگاه دین به موضوعات مختلف فردی و اجتماعی برسیم باید در کنار قرآن، مجموع عملکرد معصومین را در طول دوره250 ساله حضور ایشان ملاک قضاوت قرار دهیم. امامان معصوم هر یک در شرایط زمانی خاصی زندگی و متناسب با آن شرایط، موضع‌گیری و عمل‌ می‌کردند. اگر فرضاً امام حسین(ع) به تناسب شرایط حاکم بر جامعه در رابطه با حجاب، موضعی ابراز نکردند، آیا امام صادق و امام باقر علیهما السلام نیز سخنی در این باره نفرموده‌اند؟ اگر سخن و سیره امام، ملاک است، هم سخن و سیره امام حسین(ع) ملاک است و هم سخن و سیره امام باقر و امام صادق و امام کاظم و سایر امامان علیهم السلام. شبهه بعدی 👇 👇 👇