💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۱۴۰ بہ زور قاشقے برنج در دهانم مے چپانم و با آن بغضم را قورت میدهم! دلم لڪ زدہ براے زندگے یڪنواختم! میخواهم با چنگالم ڪمے از سالاد بردارم ڪہ مهدے صدایم میزند:آیہ جان! سر بلند میڪنم:بلہ! با چشم و ابرو بہ هادے اشارہ میڪند ڪہ بہ من خیرہ شده:میشہ بہ هادے بگے جوابمو بدہ؟! دوساعتہ ازش یہ سوال پرسیدم انگار جوابشو تو صورت تو دارہ پیدا میڪنہ! ناگهان هادے بہ خودش میاید،لقمہ در گلویش میپرد و شروع میڪند بہ شدت سرفہ ڪردن،همہ میخندند و بہ هادے تڪہ مے اندازند. ناصر با خندہ چندبار بہ ڪمر هادے میڪوبد و میگوید:شهید راہ عشق هادے! حتم دارم ڪہ آن زمان مرغ آمین روے شانہ ے ناصر نشستہ بود و آمین گفت براے جملہ ے غیر دعایے اش! ڪہ شهید راہ عشق شد هادے! لبخند تلخے میزنم،حواسش بہ من نبودہ بہ ڪنار دستم بودہ! لیوانم را پر از نوشابہ میڪنم و آرام آرام سر میڪشم،قورت دادن این بغض آسان نیست! ❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️ مقابل آینہ چادرم را سر میڪنم،یڪتا همانطور ڪہ از داخل آینہ نگاهم میڪند میگوید:یڪم دیگہ بمون،تازہ ساعت یازدہ شدہ! میخندم:اصلا دیر وقتم نیست! نچ ڪشیدہ اے میگوید و ادامہ میدهد:ڪاش بیشتر میموندے! بہ سمتش برمیگردم و گونہ اش را محڪم مے بوسم،چہ میفهمد من در این خانہ چہ عذابے میڪشم! _روزاے دیگہ ام میام،بیشتر همو میبینیم. حلما و ناصر چند دقیقہ پیش رفتند،اما نازنین هنوز ماندہ. ساڪت گوشہ اے نشستہ و بہ ما خیرہ شدہ! براے فرزانہ ڪہ انگار وجود ندارد! همتا و یڪتا هم بخاطرہ مادرشان سمتش نمے روند. رو بہ همتا میگویم:میشہ زنگ بزنے یہ آژانس بیاد؟ فرزانہ متعجب میگوید:آژانس براے چے؟! هادے میرسونتت! سریع میگویم:نہ آخہ دیر وقتہ! همسایہ هامونم... صداے بم هادے اجازہ نمیدهد حرفم را ادامہ بدهم:خودم میرسونمت! الان آمادہ میشم. با گفتن این حرف بہ سمت اتاقش میرود،نازنین از روے مبل بلند میشود و بہ سمتمان مے آید:منم دیگہ برم! رو بہ فرزانہ با مهربانے میگوید:ببخشید زن دایے! زحمت دادم! فرزانہ بدون اینڪہ نگاهش ڪند میگوید:خوش اومدے! با مهدے و همتا و یڪتا دست میدهد و خداحافظے میڪند،بہ من ڪہ میرسد دستم را گرم میفشارد و میگوید:از آشنایے باهات خوشحال شدم. لبخندے ڪنج لبانم مے نشانم:منم همینطور! آرام میگوید:چند لحظہ میاے حیاط؟! سپس بلند میگوید:خداحافظ! از در ڪہ خارج میشود رو بہ جمع میگویم:منم تو حیاط منتظر میمونم تا هادے بیاد! با عجلہ از همہ خداحافظے میڪنم و دنبال نازنین میروم. بہ چند قدمے اش ڪہ میرسم ڪنجڪاو میگویم:ڪارم داشتید؟! بہ سمتم برمیگردد:باهام راحت باش! چیزے نمیگویم،سڪوتم را ڪہ مے بیند ادامہ میدهد:لطفا شمارہ تو بدہ باید باهم صحبت ڪنیم! جدے میگویم:راجع بہ چے؟ لبخند عجیبے لبانش را باز میڪند:هادے! سریع میگویم:من.... نمیگذارد حرفے بزنم:اجازہ بدہ سر فرصت حرف بزنیم! فقط بہ هادے چیزے نگو! شمارہ ام را میگیرد و روے موبایلم تڪ زنگ مے اندازد تا شمارہ اش را داشتہ باشم! قلبم بہ تپش مے افتد،میخواهد چہ بگوید؟! شماتت بار نگاهم ڪند و بگوید در حد هادے نیستم! یا از عشق آتشینشان برام بگوید و اینڪہ خیال خامے بہ سرم نزند! صداے سرفہ ے ڪسے بہ افڪارم پایان میدهد،نگاهش میڪنم. #ادامہ_دارد... https://eitaa.com/javanan_enghelabi313 https://sapp.ir/javanan_enghelabi_313 🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷