🔷گلستان خاطرات شهـــدا🏴🔷
📚 📚 رو بہ یاسین ڪہ با اخم نگاهمان مے ڪند ادامہ میدهد:شام هنوز آمادہ نیست! برو سر درس و مشقت! یاسین بے توجہ،پشت میز غذاخورے مے نشیند و مے گوید:من دنبال نخود سیاہ نمیرم! خودتون برید! مادرم برایش چشم غرہ میرود:بہ وقتش حسابتو میرسم بلبل! یاسین اخم مے ڪند و رو بر مے گرداند،دستہ اے از موهایم را روے شانہ ام میریزم و بہ سمت اتاقم راہ مے افتم. مادرم هم پشت سرم مے آید! پدرم نگاهمان مے ڪند،در را باز میڪنم و وارد اتاقم میشوم. مادرم هم مے آید،دست بہ سینہ مے ایستم:جانم مامان! مشڪوڪ نگاهم مے ڪند:تو خبر داشتے؟! سریع مے گویم:آرہ! ولے...ولے...فڪر نمے ڪردم جدے باشہ! اخم مے ڪند:یعنے چے؟! خونسرد شانہ بالا مے اندازم:روز آخرے ڪہ شرڪت بودم غیر مستقیم یہ چیزایے بهم گفت ولے من جدے نگرفتم! _نگفتہ بودے! گلویم را صاف میڪنم:گفتم ڪہ جدے نگرفتم! چیز خاصے نگفت! سرش را تڪان میدهد:ڪہ اینطور! پس بهشون وقت ندم؟! قاطعانہ مے گویم:بلہ وقت ندید! چشم هایش را ریز میڪند:باشہ! سپس از اتاق خارج میشود،نفسم را بیرون میدهم. صداے زنگ پیام موبایلم بلند میشود،بہ سمت موبایلم مے روم. شمارہ سیو نشدہ ولے برایم آشناست،شمارہ ے روزبہ است! چند ماہ پیش شمارہ اش را پاڪ ڪردم! پیام را باز میڪنم: "مادرم با مادرت‌ صحبت ڪرد،گفتم قصدم جدیہ! راستے از وقتے رفتے سراغ گلدوناتو نگرفتیا! خانم عزتے وابستہ شون شدہ و مراقبشونہ،شاید ببرمشون اتاق خودم راضے باش!" پوزخند میزنم و سریع تایپ میڪنم: "راضے نیستم!" سریع جواب میدهد: "باشہ! نمے برمشون تو اتاقم!" موبایل را روے تخت پرت میڪنم و روے زمین مے نشینم. همانطور ڪہ زانوهایم را در بغل مے گیرم براے هادے درد و دل میڪنم:دلم یہ جوریہ هادے! همش شور میزنہ! برام دعا ڪن! سرم را روے زانویم میگذارم و قطرہ ے اشڪے روے گونہ ام سُر میخورد... نمے دانم چرا؟! زانوهایم را محڪم تر بغل میڪنم... باز من و تنهایے و ڪنج این اتاق... باز تویے ڪہ مثل همیشہ نیستے... ✍نویسنده:لیلے سلطانے http://eitaa.com/golestanekhaterat https://sapp.ir/golestanekhaterat 🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷
55 مشاهده