─‌┅═‎‌‌‌‌‌‌═‎‌‌‌‌‌‌༅࿇༅ ❃﷽ ❃ ༅࿇༅═‎‌‌‌‌‌‌═‎‌‌‌‌‌‌┅─‌ #قاسم‌_بن‌_الحسن_ع #نوحوا_عَلَی‌_الحسین_ع #حَیَّ_عَلَی_العَزا #گلواژه_هاے_اهل_بیت_ع السَّلَامُ عَلَى الْقَاسِمِ بْنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِيٍّ الْمَضْرُوبِ‏ عَلَى‏ هَامَتِهِ‏ الْمَسْلُوبِ لَامَتُهُ حِينَ نَادَى الْحُسَيْنَ عَمَّهُ فَجَلَا عَلَيْهِ عَمُّهُ كَالصَّقْرِ وَ هُوَ يَفْحَصُ‏ بِرِجْلَيْهِ التُّرَابَ وَ الْحُسَيْنُ يَقُولُ بُعْداً لِقَوْمٍ قَتَلُوكَ وَ مَنْ خَصْمُهُمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ جَدُّكَ وَ أَبُوكَ ثُمَّ قَالَ عَزَّ وَ اللَّهِ عَلَى عَمِّكَ أَنْ تَدْعُوَهُ فَلَا يُجِيبَكَ أَوْ أَنْ يُجِيبَكَ وَ أَنْتَ قَتِيلٌ جَدِيلٌ فَلَا يَنْفَعَكَ هَذَا وَ اللَّهِ يَوْمٌ كَثُرَ وَاتِرُهُ وَ قَلَّ نَاصِرُهُ جَعَلَنِيَ اللَّهُ مَعَكُمَا يَوْمَ جَمَعَكُمَا وَ بَوَّأَنِي مُبَوَّأَكُمَا وَ لَعَنَ اللَّهُ قَاتِلَكَ عُمَرَ بْنَ سَعْدِ بْنِ عُرْوَةَ بْنِ نُفَيْلٍ الْأَزْدِيَّ وَ أَصْلَاهُ جَحِيماً وَ أَعَدَّ لَهُ عَذَاباً أَلِيماً مشتاق میدان رفتــنم رخصــت عموجان ســـر میدهـم پای تو بی نوبت عمـوجان آیینه دار غیـــرت اللهم که جـــاری است در رگ رگ من جای خون غیرت عموجان من وارث شـــیر جـمل هـستم مگر نه ؟؟ مثل پـدر دارم دل و جـــرات عمــو جان جــــای کـلاه جنگــــی ام عمــامـه دارم یک پاحسن هستم دراین هیبت عموجان الموت احلی من عســل یعنی که شیرین باشد برایـــم مرگ با عـــزت عمـــوجـان با نوعـــروســم در قــیامت وعـده کردم دنیا ندارد بیش از این قیمـت عمــوجان اذن جــــهادم را پـــدر قـبـلا نوشــــته امید من باشد به دسـت خــط عمـوجان جـــــای زره لطفـــی بکـن دیگـــر برایـم فکر کفن بردار بی زحـــمت عمـــوجــان پای تو را بوسیـدم و افسـوس از اینــکه دیگرندارم بیش از این فرصت عمـوجان با اکبــــــرت فرقـــی نـدارم می گــذاری درمعرکه صورت براین صورت عمـوجان طعــم غــــلاف بی هـــوایی را چشـیدم دیگـر ندارد بازویـم قــــوت عـــموجـان این فرقه ی خون ریز سنگ انداز کوفــه از کشـــتن مــا می بــرد لذت عموجـــان خوشبخـــت از آنـــم میشـوم قربانی تو دلشــــوره دارم بابــــت پیشــــانی تو لشگر که بغضش شد فراهم سنگ می زد شیطان پرستــی هم مصمم سنگ می زد گفتــم انابـــن المصطفـــی اما ابوجـــهل ســـوی رسول الله خـــاتم ســنگ می زد الله اکــــبر نقـــــش روی بیــرقـــــم بود  بی اعتنا حتـی به پرچــــم سنگ می زد آئینــــه ی روی علـــی بـــودم که دیــدم مردی شــــبیه ابن ملجــــم سـنگ می زد تا بشکـــنــد مـــثل دلـــم فـرق ســـرم را می آمد از نزدیـک و محـکم سنگ می زد از کیـــنه تــوزان جمل بـود انکه با غیـظ سمت حســــن های مجسـم سنگ می زد با نیـــت مهــمان نـوازی کوچـــــه وا شد کوفـی به جـــای خیر مقدم سنگ می زد تنها نه ان تـازه نفـــس هایـــی که بودند تا پیرمــــردی با قـــد خـــم سنگ می زد راه نفــــس را تـا ببــندد در گلویـــم یک طایفــه پشت ســـر هـم سنگ می زد با قصدقربت سمـت من نیزه می انداخت هر کــس مـیان معـــرکه کم سنــگ میـزد چشــم کبـــود مـن دلیـل اشـک زهراسـت روی دهـــانم جـای نعـل اسـب پیداســت شعر:علیرضا خاکساری 𝐉𝐨𝐢𝐧: http://eitaa.com/goollvajhehay_ahlbeyt12 𖠇࿐ྀུ༅࿇༅═‎‌‌‌‌‌‌═‎‌‌‌‌‌‌═‎‌‌‌‌‌‌┅─‌ 📌«نشر بدون ذکر منبع ونام شاعرجایز نمیباشد.» |↲گلواژه‌هاے اهل‌بیت (ع) ─‌┅═‎‌‌‌‌‌‌═‎‌‌‌‌‌‌༅࿇༅ ❃༅࿇༅❃ ༅࿇༅═‎‌‌‌‌‌‌═‎‌‌‌‌‌‌┅─‌