🌸نکته تفسیری صفحه ۱۳۷🌸 پرستش خالق یا مخلوق: برخی از شما شاید داستانِ گفتگوی حضـرت ابراهیم را با افرادی که ستاره و خورشید یا ماه را می پرستيدند، شنیده باشید. ماجرا از این قرار بود که حضرت ابراهیم می خواست همه ی آن ها را به خداپرستی دعوت کند؛ ولی برای اینکه بتواند منظورش را بهتر بفهماند، تظاهر کرد که دین شان را پذیرفته و یکی از آنان شده است. شب که فرا رسید، به میان ستاره پرستان رفت و هنگامی که ستاره ای را دید، گفت: این پروردگار من است؛ ولی هنگامی که روز آمد و ستاره ناپدید شد، با ناراحتی گفت: این چه خدایی است؟ این که ناپدید می شود! من چیزهایی را که ناپدید می شوند و همیشه در کنارم نیستند، دوست ندارم. او با کسانی که خورشید یا ماه را می پرستیدند نیز همین رفتار را کرد و به آنان فهماند که چیزی که همیشه در کنار شما نیست و ناپدید می شود، نمی تواند پروردگار جهان باشد؛ بلکه خودش تنها یک مخلوق است. آنگاه به آنان اعلام کرد که تنها کسی شایسته‏ ی پرستش و دل بستن است که همه چیز را او آفریده ولی خودش آفریده نشده است و با از بین رفتن موجودات، از بین نمی رود و همیشه باقی می ماند. آری، ابراهیم، آن پیامبر توحید، به همه آموخت که هر مخلوقی در این جهان، علامتی از وجود آفریدگاری است که اگرچه دیده نمی شود، پیوسته با نشانه هایش وجود خود را به همه اعلام می کند. براستی این همه گیاهان رنگارنگ، جانوران شگفت انگیز، پرندگان گوناگون، حیوانات کوچک و بزرگ، این فضای بیکران، این اتم های بیش از حد کوچک و ...، همه و همه با ما سخن می گویند؛ البته سخن آنها را نه با گوش سَر، که با گوش جان باید شنید. آنها همگی از آفریدگاری بسیار بزرگ و نیرومند خبر می دهند که در پشت پرده‏ی این جهان مادّی، آن را اداره می کند و لحظه ای از آن بی خبر نیست. پس زیبایی گل و پروانه، عظمت آسمان و فضا، شگفتی اتم و سلول، و جذّابیت پرندگان و حیوانات، ما را به زیبایی و عظمت و جذّابیت خدایی راهنمایی می کند که این ویژگی ها را به مخلوقاتش بخشیده و همه‏ ی دانشمندان را از آفرینش خود مات و مبهوت کرده است. اگر ما با این نگاه به کشفیات علمی و شگفتی های آفرینش توجّه کنیم، با هر یک از آن ها می توانیم خدای خود را بهتر از پیش بشناسیم. امّا در کنار خشنودی از پیشرفت های فراوان علمی که روز به روز افزایش می یابد، باید متأسّف بود که این پرده برداری از رازهای جهان آفرینش، به خیلی از انسان ها برای آشنایی بیشتر با آفریدگار جهان کمک نکرده است. پس ما باید مراقب باشیم که مانند آن ها نشويم؛ زیرا «این همه نقش عَجَب بر در و دیوار وجود/ هر که فکرت نکند، نقش بُوَد بر دیوار».