. کس به غیر از تو نخواهم چه بخواهی چه نخواهی باز کن در که جز این خانه مرا نیست پناهی نه من آنم که ز لطف و کرمت چشم بپوشم نه تو آنی که کنی منع گدا را ز نگاهی در اگر باز نگردد نروم باز به‌جایی پشت دیوار نشینم چو گدا بر سر راهی تو کریمی و دو صد کوه به یک کاه ببخشی من بی‌چاره چه سازم که ندارم پر کاهی سوز دوزخ به از این کز شرر عشق نسوزم به بهشتم ندهم گر بدهی شعلۀ آهی سوز ده تا که بسوزد ز غمت سخت‌درونی اشک ده تا که بگرید ز غمت نامه‌سیاهی چو به دوزخ ز دهان شعله صفت سر به در آرد؟ این زبانی که دل شب به تو گفته‌ست الهی چون پسندی که فرود آوری‌اش در دل آتش؟ این جبینی که به خاک تو فرود آمده گاهی... دست «میثم» تو بگیر از کرم خویش که باشد همچو کوری که نشسته‌ست به غفلت سر چاهی ........................... الهی : از کوی تو بیرون نشود پای خیالم، نکند فرق به حالم …. چه برانی، چه بخوانی، چه به اوجم برسانی چه به خاکم بکشانی… نه من آنم که برنجم، نه تو آنی که برانی… نه من آنم که ز فیض نگهت چشم بپوشم، نه تو آنی که گدا را ننوازی به نگاهی، در اگر باز نگردد، نروم باز به جایی پشت دیوار نشینم چو گدا بر سر راهی کس به غیر از تو نخواهم چه بخواهی چه نخواهی… باز کن در که جز این خانه مرا نیست پناهی…   .