بسم‌الله الرحمن الرحیم حدیث درباره اهانت به بنده مؤمن خداوند امام صادق علیه السلام فرمود: «قال الله عز و جل: لیاذن بحرب منی من آذی عبدی المؤمن» «خدای عز و جل می فرماید: کسی که بنده مؤمن مرا بیازارد به من اعلان جنگ می دهد.» و فرمود: «اذ کان یوم القیامة نادی مناد: این المؤذون لاولیائی؟ فیقوم قوم لیس علی وجوههم لحم، فیقال: هؤلآء الذین آذوا المؤمنین، و نصبوا لهم و عاندوهم و عنفوهم فی دینهم. ثم یؤمر بهم الی جهنم» «چون قیامت شود، منادیی ندا کند: کجایند آزار کنندگان دوستان من؟ پس عده ای که صورتشان گوشت ندارد برخیزند، و گفته شود: اینهایند آن کسانی که مؤمنان را آزردند، و با آنان دشمنی کردند و عناد ورزیدند و با آنها درباره دینشان درشتی نمودند، سپس فرمان رسد که آنان را به دوزخ برند.» و فرمود: «قال رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم:  قال الله تبارک و تعالی: من اهان لی ولیا فقد ارصد لمحاربتی» «رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: خدای تبارک و تعالی می فرماید: هر که به یکی از دوستان من اهانت کند، کمر محاربه با من بسته است» . و فرمود: «خدای تبارک و تعالی می فرماید: هر که دوستی از من را مورد اهانت قرار دهد به جنک با من کمین کرده، و من به یاری دوستانم شتاب می کنم» . و فرمود: «قال رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم: قال الله عز و جل: قد نابذنی من اذل عبدی المؤمن» «رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: خدای عز و جل می فرماید: آنکس که بنده مؤمن مرا خوار کند با من به جنگ برخاسته» . و فرمود: «من حقر مؤمنا مسکینا او غیر مسکین، لم یزل الله عز و جل حاقرا له ماقتا، حتی یرجع عن محقرته ایاه» «هر که مؤمنی را چه مستمند باشد یا غیر مستمند خوار شمارد، خدای عز و جل همواره او را خوار و دشمن دارد تا از خوار شمردن وی باز گردد» «جامع الاخبار» : باب 7، فصل 4 .3. این احادیث را از «اصول کافی» ، باب کسی که مسلمین را آزار و تحقیر کند، و «احیاء العلوم»