⚘🕋بسم الله الرحمن الرحیم عشق و لذت حقيقي ⚘استغفار امام معصوم از هر لذتی غیر از یاد خدا آن‌هايي كه معرفتشان بالا رفته، واقعاً از ذكر و عبادت لذت مي‏برند و آن‌هم چه لذتي! لذتي كه همه‏ ي لذت‌هاي ديگر، در مقابلِ آن رنگ مي‏بازد. در وقتي كه ياد خدا هستند اصلاً نمي‏خواهند به چيز ديگري توجه كنند. اگر چنين معرفتي و چنين ترقي‌اي براي روح انسان پيدا شد و چنين لطافتي پيدا كرد، آن وقت مفهوم واقعي اين مناجات را درك مي‌كنيم كه: أسْتَغْفِرُكَ مِنْ كُلِّ لَذَّة بِغَيْرِ ذِكْرِك؛ دنبال هر لذتي غير از ياد تو رفتم استغفار مي‏كنم. البته اين يك بعد ديگري هم دارد كه باز اهل ذوق بهتر درك مي‏كنند. وقتي رابطه‏ي محبتي بين محب و محبوب پيدا شود، اوج اين رابطه اقتضا مي‏كند كه تمام توجه محب به محبوب باشد و اگر به چيز ديگري توجه كند جفا كرده است. توقع محبوب هم همين است كه اگر تو راست مي‏گويي و مرا دوست داري، چرا به چيز ديگر توجه مي‏كني؟! اگر به چيزي غير از من توجه كردي معلوم است كه دلت فقط براي من نيست؛ پس در محبتت موحد نيستي. محب واقعي وقتي متوجه شود كه دلش به چيز ديگري هم توجه كرده؛ اين را خيانت به محبوب خودش مي‏داند. من دلم را به محبوب حقيقي خودم دادم، چرا بايد به چيز ديگر توجه كنم؟ مگر اين كه او امر كند كه فقط براي اطاعت امر او به چيز ديگري توجه كنم كه دراين صورت با اين منافات ندارد. اما اگرخودم دنبال چيز ديگري بروم و بخواهم در مقابل لذت از ياد او و توجه به او لذت ببرم، خيانت در محبت است و ديگر به من نمي‏شود گفت: عاشق. عشق وقتي آمد بايد تمام وجود انسان وقف معشوق شود و اگر در جايي، توجهي به غير كرد و دنبال لذت ديگري رفت، بايد استغفار كند. پروردگارا، تو را به حقّ دوستانت قسم مي‏دهيم شمّه‏اي از محبت و معرفت خودت را به همه‏ي ما مرحمت بفرما. 1.؛ بحارالأنوار، ج 56 ص 174، باب 23، حقيقة الملائكة. 2.؛ انبياء / 20. 3.؛ كافي، ج2، ص 496. 4.؛ بقره / 45 http://mesbahyazdi.ir/