#الهام #پارت34 سرش رو تکون داد ... قبل از اینکه جوابی بده گفتم : _ببخشید آقای نبوی اگر لطف کنید من همینجاها پیاده میشم از توی آینه نگاهی کرد و گفت : _مگه رسیدیم ؟ _تقریبا ... از این خیابون تا خونه چند دقیقه بیشتر راه نیست ترجیح میدم پیاده برم بقیه اش رو _اوکی. هر جور راحتی راهنما رو زد و رفت کنار خیابون ... همیشه عاشق این تق تق کردن صدای راهنما بودم ! _خیلی لطف کردین ... _خواهش میکنم وظیفه بود _با اجازه ... خداحافظ _به سلامت پیاده شدم و در رو بستم داشتم میرفتم که صدام زد _الهام خانوم ؟ عجب رویی داره ها ! اگه دو تا میدون پایین تر پیاده میشدم حتما میگفت الی بهم ! والله برگشتم سمتش به سمت پنجره خم شده بود _بیشتر از اینا مواظب خودت باش ... بای گاز داد و رفت ! تا خونه داشتم فکر میکردم که این پارسا عجب آدم خاصیه ! یعنی حداقل از نظر تیپ و مدل حرف زدن و برخورد کاملا متفاوت بود با مردای خانواده ما ! یه جوری بود که بیشتر به دل من مینشست انگار ! وقتی رسیدم خونه در جواب مامان که همون اول گیر داد چرا رنگت پریده فقط گفتم امروز تنها بودم خیلی خسته شدم . دستم رو هم یواشکی با یه کش طبی که همیشه توی جعبه ی داروهامون بود بستم و با یه لباس آستین بلند کاملا پوشش دادم جوری که مامان که هیچ خودمم یادم رفت دستم چی شده بوده !البته چون دردش خیلی زیاد نبود و یه مسکن هم خورده بودم. بعد از ناهار و نماز حسابی خوابیدم . بعداز ظهر که بیدار شدم حالم خیلی بهتر شده بود . رفتم توی آشپزخونه تا یه لیوان چای بخورم که دیدم مامان داره کیک درست میکنه _به به چه مامان کدبانویی ! به چه مناسبت داری کیک میپزی مامان جونم ؟ _ساعت خواب ! مگه کیک پختن مناسبت میخواد ؟ _نه ! چه بهانه ای بهتر از این که میدونی یه دونه دخترت عاشق کیکه و میخوای حس مادرانت رو براش اینجوری خرج کنی نه ؟