🔹آیت الله حائری شیرازی🔹 🔸نوروز، فقرا و اغنیا🔸 خداوند فرشتگان را آفریده بود. همه را در رزق و روزی مشابه و در میان آنها حاجتی نبود و حاجتی نداشتند. نه نیازی بود و نه آزی ، جز پاکی، درستکاری، عبادت، تقدیس و تسبیح هیچ نبود. خداوند موجودی آفرید که به کدّ یمین (دسترنج و زحمت دستش) و عرق جبین، نان خورد. در زمینی او را آورد که قانون آن «بکُش تا کشته نشوی» است. گناهی نیست که در آن نشود و ظلم و ستمی نیست که روا نگردد. ریشۀ همه بدبختی‌ها در کمبودهاست و از طرف دیگر ریشۀ همه خوشبختی‌ها هم در همین کمبودهاست. فرشتگان کمبود ندارند. نه به «گناه» انسان آلوده می‌شوند و نه از «موقعیت ممتاز» انسان برخوردار می‌گردند. پس هر چه هست در این تفاوت فقرا و اغنیاست. اگر اغنیا در حد وسع خود فقرائی را پوشش دهند، از فرشتگان برتر شده‌اند و اگر سختی ورزند، از جانوران کمتر شوند. عید نوروز به دلیل تعطیلاتی که دارد و به دلیل زمان تولد سال جدید و حیات جدید موقعیت استثنائی دارد و مردم عادت به نو شدن کرده‌اند. دختر پسر خردسال و بزرگسالی که پدران تهی دستی دارند، وقتی لباس و کفش هم نوعان خود را می‌بینند و با وضع خود مقایسه می‌کنند مثل شمع ذوب می شوند. مثل مارِ گزیده به خود می پیچند. از حسرت، بریان می‌شوند و از غصه دق می‌کنند که: «مگر ما آدم نیستیم، مگر ما چه گناهی کرده‌ایم» مگر نو شدن لباس و کفش یک کودک چقدر خرج دارد که به زحمت آن نیارزد. انسانی که دلی اینچنینی را با هدیه‌ای از لباس و کفش نو شاد می‌کند، گویی اسیری را از زنجیر آزاد کرده، گویی مرده‌ای را زنده کرده، گوئی مارگزیده‌ای را شفا داده. این کار تسبیح خداوند است. @haerishirazi