💠
برهان صدیقین
🔹 ما اگر بخواهیم ثابت بكنیم كه این شیء وجود دارد یا نه یك وقت از آثار یا افعال یا صفات ثابت می كنیم كه این شیء موجود است؛ یك وقت است خود این را بررسی می ‌كنیم می‌ بینیم این «دَلَّ عَلَی ذَاتِهِ بِذَاتِه». 🔹 این «دَلَّ عَلَی ذَاتِهِ بِذَاتِه» می ‌شود كه با تأمل در خود او، وجود خود او را ثابت می ‌كنیم؛ نه از طریق آثار و افعال که از بیگانه سؤال بكنیم مثلاً عالم را ببینیم یا بگوییم: «اثر الاقدام یدل علی المسیر». البته اینها در جای خودش براهین تامی است نسبت به اوساط از مردم یا ضعافشان یا بالأخره نسبت به افراد دیگر؛ ولی «یَا مَنْ دَلَّ عَلَی ذَاتِهِ بِذَاتِه» که در منسوب به حضرت امیر(سلام الله علیه) هست، این است از خود خدای سبحان. 🔹 چون او ﴿نُورُ السَّمَاوَاتِ وَالأرْض﴾ است، اگر كسی ﴿نُورُ السَّمَاوَاتِ وَالأرْض﴾ را مشاهده کرد، خب یقین پیدا می‌ كند که ﴿نُورُ السَّمَاوَاتِ وَالأرْض﴾ موجود است. 🔹 یك وقت است كه از شاخصی از سایه ‌ای ما پی می ‌بریم كه آفتاب موجود است؛ اما یك وقت «آفتاب آمد دلیل آفتاب»! ما احتیاجی نداریم كه در مقام اثبات خدا از چیز دیگر كمك بگیریم؛ «یَا مَنْ دَلَّ عَلَی ذَاتِهِ بِذَاتِه». 📚 سخنرانی موضوعی تفسیر انسان به انسان http://eitaa.com/hafezanewahy