قرآن یک آیه دارد که سخت آدم را درگیر خودش می‌کند آیه‌ای که ساعت‌ها می‌شود با آن رؤیای شیرین ساخت و زندگی کرد خدا به پیامبرش می‌گوید: من تو را برای خودم پرورش دادم یعنی همین قدر شیرین و خواستنی که خدا به بنده‌اش بگوید «تو مال منی! مال خود خودم» محرم‌ که می‌شود🚩 انگار همه آدم‌ها با ظرف‌های وجودشان انتخاب می‌شوند برای چشیدن عشق حسین امام حسین هم نه به اندازه ظرف و گنجایش آدم‌ها که خیلی بیشتر از آن عشقش را می‌بخشد آنقدر که از این عشق لبریز و سرریز می‌شوی انتخابشان می‌کند برای پوشیدن لباس عزا و حسینی شدن و حسینی ماندن یکی را می‌برد آن وسط هیأت تا میاندار سینه زن‌ها باشد یکی قرار است تمام مدت در آشپزخانه خادم باشد یکی دلش پر می‌کشد برای عباس حسین انتخابش می‌کند برای علمداری برای سقائی عزاداران آن یکی خوب گریه می‌کند می‌بردتش یک گوشه هیأت تا اشک بریزد برای خودش برای غمش برای کربلایش یکی از این آدم‌ها من و توئیم رفیق که قرار است با ظرف دلمان با ‌حال بیقرارمان با عشق مادرش زهرا سلام الله علیها کاری کنیم که حسینی تر شویم در این بزم عشق و حسینی تر بمانیم این روزهای ماتم و آشوب هرچه در ظرف دلت ریخته می‌شود قدر بدان قدر بدان که دستانت، قلمت، هنرت، فکرت و هر آنچه که در وجودت است می‌تواند کاری کند برای وصل شدن خودت و عزادارانش به عشق دردانه فاطمه اگر خوشامد گوی عزادارنش هستی اگر چای می‌ریزی برای مهمانانش گریه می‌کنی برایش طرح و نقش می‌زنی بر در و دیوار مجلس ماتمش تو انتخاب شده‌ای این گونه بیائی در این قرار عاشقی قدر ثانیه به ثانیهٔ شب‌ها و روزهایت را بدان نفس‌های عمیق بکش در این شب‌های پر آشوب و پر اضطراب و ریه‌هایت را پر کن از این عشق بی مصداق هرجا اقامه عزایش بجای می‌آوری این انتخاب و لیاقت را سنجاق کن به سینه‌ات شاید یکی از همین شب‌ها یک جائی با خطی خوانا بنویسند: تو را برای برپا داشتن غم حسین پرورش دادیم تو مال عزای مائی، مال خود خودمان 【 وَاصْطَنَعْتُکَ لِنَفْسِی 】 و من تو را براى خودم پرورش دادم 📖 سوره طه، آیه ۴۱