🔸یکی از شبهاتی که در مورد واقعه ی عاشورا و امام حسین (ع) وجود دارد، اعتراض به عزاداری برای ایشان و ریختن اشک و گریه کردن برای امام حسین (ع) است. از یک طرف ما روایاتی داریم که عزاداری و اشک بر مظلومیت امام حسین را خیلی تشویق می کنند و ثواب های بی شماری را برای کسانی که برای واقعه ی عاشورا و مظلومیت امام حسین و فرزندانشان دلشان م سوزد بیان کردند؛ اما از یک طرف دیگر عده ای شبهه می کنند که خب امام حسین با تعاریفی که شما گفتید در بهشت هستند. اصولا برای کسی که در بهشت است برای چه باید انقدر گریه کنیم و بر سر و سینه خود بزنیم؟ پاسخ: ببینید عزیزان! کوتاه ترین و گویاترین دلیلی که ما برای عزاداری امام حسین داریم یک کلمه است! محبت چرا برای کسی که کشته شده و به بهشت رفته اشک می ریزیم؟ چون برایمان عزیز است، به او محبت داریم، دوستش داریم. پس بخاطر ظلم و جنایت بی حدی که بر او رفته دلمان می گدازد و اشکمان جاری می شود. همیشه سوال می کنم، اگر پدر یا مادری در نیمه شب، فرزند خردسالش دچار تب، لرز و تشنج بشود، و دسترسی به بیمارستان و دکتر نداشته باشد، چه می کند؟ سعی می کند از هر راهی بچه خودش را تسکین دهد، اما همزمان که این کارها را می کند در دلش آشوبی است، پدر خانواده می بیند که همسرش اشک می ریزد، عزیزم چرا گریه می کنی؟ بنظر شما چرا گریه می کند؟ اصلا محلی برای این سوال وجود دارد؟! معلوم است یک مادر گریه می کند برای این که دلش برای محبوبش می سوزد. ما هم دلمان برای محبوبمان امام حسین می سوزد، محبوبی که محبوب خدا هم هست، محبوب پیامبر هم هست، محبوب همه ی انسان های پاک طینت هست، خب وقتی می شنویم نسبت به عزیزی که انقدر برای ما محبوب است چه ظلم ها و شکنجه هایی در مورد خودش و خانواده اش رفته طبیعی است که دلمان بسوزد و وقتی دل می سوزد اشک جاری می شود. این اشکی که از روی محبت جاری می شود، اثرش چیست؟ بخاطر آن محبت، همه آن ناپاکی های روحی ما را هم شست و شو می دهد. خدا دوست دارد هرکسی را که امام حسین محبوب اوست، چرا؟ چون امام حسین خودش محبوب خداست، پس فلسفه ی اشک و ناراحتی ما برای امام حسین همان فلسفه مادری است که فرزند دلبند و محبوبش تب و تشنج کرده، دلش می سوزد، از روی شدت محبت اشکش جاری می شود، درباره ی امام حسین (ع) هم ما از روی شدت محبت به ایشان، دلمان می تپد و اشکمان جاری می شود