💠ذکر دائمی در سیره اهل البیت علیهم السلام امام صادق عليه السلام: ▫️كانَ أبي عليه السلام كَثيرَ الذِّكرِ، لَقَد كُنتُ أمشي مَعَهُ وإنَّهُ لَيَذكُرُ اللّه َ، وآكُلُ مَعَهُ الطَّعامَ وإنَّهُ لَيَذكُرُ اللّه َ، ولَقَد كانَ يُحَدِّثُ القَومَ وما يَشغَلُهُ ذلِكَ عَن ذِكرِ اللّه ِ، وكُنتُ أرى لِسانَهُ لازِقًا بِحَنَكِهِ يَقولُ: لا إلهَ إلاَّ اللّه ُ، وكانَ يَجمَعُنا فَيَأمُرُنا بِالذِّكرِ حَتّى تَطلُعَ الشَّمسُ، ويَأمُرُ بِالقِراءَةِ مَن كان يَقرَأُ مِنّا، ومَن كانَ لا يَقرَأُ مِنّا أمَرَهُ بِالذِّكرِ. امام صادق عليه السلام: ▫️ پدرم، ذكر فراوان مى گفت، من با او راه مى رفتم، در حالى كه او ذكر خدا بر لب داشت و با او غذا مى خوردم در حالى كه او خدا را ياد مى آورد، او با مردم سخن مى گفت و اين هم او را از ذكر الهى باز نمى داشت، زبان او را مى ديدم كه از ذكر «لا اله الاّ اللّه » به سقف دهانش چسبيده بود. او ما را گرد مى آورد و از ما مى خواست تا بر آمدن آفتاب ذكر گوييم. هر كه را از ما [كه مى توانست] قرائت كند، دستور قرائت قرآن مى داد و به هر كه قرائت نمى كرد، دستور ذكر مى داد. 📚 الكافي: ۲ / ۴۹۹ / ۱ عن ابن القدّاح. 🆔 @hajfathi_ir