توحيد مفضل / ترجمه علامه مجلسى، ص: 209 [آفات و بلاها] امام صادق علیه السلام : گروهى از جاهلان و ملحدان قاتَلَهُمُ اللَّهُ أَنَّى يُؤْفَكُونَ. «1» آفت‏هائى را كه در بعضى از زمان‏ها حادث مى‏شود مانند: و باء و طاعون و يرقان و انواع بيمارى‏ها و تگرگ و ملخ كه زراعت و ميوه‏ها را ضايع كنند، وسيله كرده‏اند براى انكار خلق و شبهه گردانيده در وجود خالق قدير. پس در جواب ايشان مى‏گوئيم كه: اگر خالقى و مدبّرى در عالم نمى‏بود مى‏بايست كه زياده از اين فتنه و فساد و آفات و حوادث در جهان پديد آيد، مثل آن كه آسمان بر زمين بيفتد يا زمين به آب فرو رود، يا آفتاب از طلوع تخلّف نمايد و هرگز طالع نشود، و نهرها و چشمه‏ها خشك شوند به نوعى كه يك قطره آب در آنها به هم نرسد، و هوا راكد شود كه مطلقاً باد حركت نكند تا همه اشياء فاسد گردد، يا آب دريا بر زمين جارى گردد كه عالم را غرق كند. و باز اين آفت‏ها كه گاهى مى‏رسد از طاعون و ملخ و امثال اينها چرا دايم و ممتدّ نمى‏گردد تا آنچه در عالم هست مستأصل گرداند، بلكه گاهى به هم مى‏رسد و زود برطرف مى‏شود؟ نمى‏بينى كه عالم از اين احداث جليله كه موجب بوار و هلاك اهل عالم است محفوظ و مصون است و گاهى ايشان را به آفات قليلى مى‏گزد و مى‏ترساند براى تأديب و تقويم ايشان و باز به زودى از ايشان زايل گرداند تا وقوع آنها پندى و نصيحتى باشد براى ايشان و ازاله‏اش رحمتى و نعمتى باشد بر ايشان. @coronaai